Jörð - 01.12.1940, Blaðsíða 8
S HVITAVOÐUM
T-~» EGAR FORFEÐUR VORIR tóku upp kristinn sið, tóku
JL -' þeir jafnframt upp fagurt orðtak, sem þeirra var von og
vísa, og sögðu þann ,,í hvítavoðum“, er skírast lét, til marks
um það, að hann hefði snúið baki við myrkri heiðindóms og væri
nú genginn höfðingja ljóssins á hönd, byrjaður á nýju lifi.
Með sömu tilfinningu fyrir fegmð og prédikunargildi táknsins,
settu fornmenn hátíð þá hina gleðiriku, er þeir stofnuðu til minn-
ingar uin tilkomu ])ess höfðingja, er gaf liðsmönnum sínum hvíta-
voðir að nokkurs konar einkennisbúningi, á þann tíma árs, þegar
náttúran sjálf tekur að skrýðast hvitavoðum vaxandi birtu og yls.
Skyldi það tákna þau tímamót, er tilkoma hans i þenna heim
markaði í sögu mannkynsins, er upp frá þeim tíma er að vísti
síöur en svo enn losað við skammdegi andlegs myrkurs og kulda,
en engu aö siður aðnjótandi sólar, sem ekki sást áður hér á Jörð,
en lýsir allt af síðan með vaxandi birtu til fyrirheitins lands jarð-
neskrar fullkomnunar og rikis himnanna ])essa heims og annars;
og hefir hitað mannleg hjörtu til ]iess brennandi kærleika, sem
veitir óhaggandi trú á sigur hins góða þrátt fyrir allt.
Og það er eins og tilveran sé, með öllum þeim andstæðum, sem
hún klæðist, undir niðri svo samræm, að jafnvel náttúran sjálf,
að ótöldum gangi atvikanna, taki undir hvert það lag, er menn-
irnir syngja i líferni sínu, sé það af alhug og samtaka, hvort held-
ur er fagurt eða ljótt. Að minnsta kosti er það svo í þvi landi,
sem orðið ,.hvítavoðir“ á þegnrétt í, að þar er fæðingarhátíð hins
hvíta Krists íklædd hvítavoðum mjallar að öllum jafnaði. Hvern-
ig, sem því er varið, kunna menn ])ví hið bezta á jólunum, að
sjá snjó yfir öllu. Hvítavoðirnar eru eðlilegur klæðnaður voru landi
um þann tínia árs. Alhvít jörð, tindrandi stjörnur á heiðríkri
frostnótt, en norðurljós i öllum ljósum litum og þeirri hreyfingu
og þeirri hamrömmu stillingu, sem engin tunga megnar að koma
orðum að — hversu gagntaka ekki þær gimsteinum skreyttu hvíta-
voðir mannshjartað á jólunum fremur en nokkru sinni endranær!
Þá er eins og maðurinn verði skyggn á þá fegurð, sem hann er
vanur að hafa fyrir augum, án þess að sjá. Þá er eins og hann
vakni til meðvitundar sem snöggvast um það, að hann er heims-
borgari — nei — þegn himinsins sjálfs.
Það er mikið talað um höfðingja - höfðingja stórra þjóða —
nú á dögum. Það er einkennilega ólikt þelinu, er af þeim stafar,
að höfðingja þess, er einn saman hefir gert heint og skýlaust til-
310 JÖRD