Jörð - 01.12.1940, Blaðsíða 122
ast sir Reginald Frobisher und-
ir eins og lög leyfa.“
Frú Tower emjaSi bókstaf-
lega. Því næst varö hún svo
magnþrota, aS hún varS aS
gripa til ilmsalta sinna.
„Þetta eru þá þakkirnar!“
„Eg á engar þakkir skildar
af henni.“
„Þér ætlið þó ekki aS segja
mér, að þér hafiS í hyggju aS
láta hafa ySur svona aS ginn-
ingarfífli ?“
„ViS 'komum okkur saman
um, er viS giftumst, aS livorugt
skyldi standa ninu í vegi, ef
annaS hvort okkar óskaSi aS
losna.“
„En þaS var gert meS tilliti
til ySar. Þér, sem eruS tuttugu
og sjö árum yngri en hún.“
„En þaS er hún, sem hefir
gagniS af því,“ svaraSi hann
biturt.
Frú Tower reyndi aS koma
vitinu fyrir hann meS rökum
og brýningum, en Gilbert varS
ckki þokaS frá þeirri afstöSu,
aS engar reglur ættu viS um
Jane og aS hún yrSi aS fá vilja
sínum framgengt. Frú Tower
var sem sundurkramin, er hann
kvaddi. En sem betur fór, létti
henni allmikiS viS aS segja mér
söguna. ÞaS snart hana nota-
lega, aS sjá mig jafnundrandi
og hún var sjálf, og þó aS ég
væri ekki eins hneykslaSur og
hún, þá afsakaSi hún þaS meS
því, aS karlmannakyniS væri i
heild glæpsamlega sneytt siS-
424
ferSissnerpu. Hún var þó enn
i algleymisæsingi, þegar dyrn-
ar voru opnaðar og kjallara-
meistarinn vísaSi inn — Jane
sjálfri. Hún var klædd i hvítt
og svart, og túlkaSi þaS vafa-
laust óaSfinanlega hina tviræSu
aSstöSu hennar, en sniS klæSn-
aSarins var svo einstakt og
hatturinn svo sundurgerSarleg-
ur, aS ég gapti snöggvast viS
fyrstu sýn. Sjálf var hún ástúS-
leg og stillt aS vanda. Hún ætl-
aSi aS kyssa frú Tower, en frú
Tower færSist undan og setti
upp ískaldan svip.
„Gilbert kom hinga8,“ sagSí
hún.
„Ætli ég viti þaS ekki!“ svar-
aSi Jane og brosti. „Ég sem
sagSi honum aS hitta þig aS
máli. Ég fer til Parísar í kvöld
og vonast til aS þú verSir hon-
um notaleg, á meSan ég er í för-
inni. Ég er hálfsmeyk um, aS
honum finnist nokkuS einmana-
legt, til aS byrja meS, og mér
HSur betur, ef ég má treysta
því, aS þú lítir til meS honuin.
Frú Tower kreisti saman
hendurnar.
„Gilbert va,r aS segja mér
nokkuS, sem ég á bágt meS aS
trúa. Hann segir mér, aS þn
sért í þann veginn aS skilja vrS
sig, til þess aS ganga aS eign
Reginald Frobisher."
„Manstu ekki: þegar ég setl-
aSi aS giftast Gilbert, ráS-
lagSir þú mér aS taka held-
ur mann á aldur viS mig. F’ota-