Jörð - 01.12.1940, Blaðsíða 120
mála, aö líta á hann sem ó-
þokka né fjárplógsmann. Hann
var ekki einungis hjartanlega
hreykinn af Jane, heldur þótti
honum beinlínis vænt um hana.
Ástúö hans viö hana var aödá-
unarverð. Þetta var í stuttu máli
indælis drengur.
„Jæja — hvernig lízt yöur
nú orðið á Jane?“ spurði liann
mig einhverju sinni, hreykinn
eins og skólapiltur.
„Eg geri ekkert upp á milli
ykkar“, sagði ég. „Þið eruð
einstök.“
„%?!“
„Já, þér. Eins og hver maður
sjái ekki, að það eruð þér, og
enginn annar en þér, sem unn-
iö hefir þenna dýrgrip úr
Jane?“
„Eini verðleikur minn er, aö
ég var skyggn á það í fari henn-
ar, sem öðrum var hulið.“
„Jú — ég get skilið, að þér
sáuð í henni efni til merkilegs
útlits, en hvaða töfrum hafið
þér beitt, til að gera hana svona
fyndna?“
„Mér fannst hún aldrei missa
marks með orðum sínum. Hún
hefir alla tíð verið fyndin."
„Ekki varð neinn annar var
við það.“ —
Að Jjví er frú Tower snerti,
var hún svo stórmannleg að
viðurkenna, að sér heföi skjátl-
ast um Gilbert. Henni fór að
þykja vænt um hann. Ofan af
hinu lét hún ekki hafa sig, að
hjónabandið yrði endasleppt, og
422
var það einkennilegt, svo far-
sælt sem það virtist. Eg gat
ekki annað gert en henda gam-
an að henni og fullyrti viö
hana, að ég hefði aldrei kynnst
ástríkara hjónabandi.
„Gilbert er einmitt tuttugu og
sjö ára nú. Það er tíminn fyrir
fallega stúlku .... Tókuð þér
eftir laglegri systurdóttur sir
Reginalds hjá Jane á dögun-
um? Eg sá ekki betur, en að
Jane virti þau bæði saman all-
vendilega fyrir sér — og mér
þótti það ekki mikið.“
„Ekki dettur mér í hug, að
sú stúlka sé undir sólinni, er
vakið geti Jane afl)rýði.“
„Við sjáum nú hvað setur."
„Þér hélduð, að hjónabandið
myndi endast í missiri.“
„Ég er nú búinn að fram-
lengja þaö i þrjú ár.“
EGAR EINHVER fer með
miklar fullyrðingar, er
ekki nema mannlegt, að hafa
gaman af, að honum skjátlist.
Frú Tower gerði sig tvímæla-
laust of digra. En ég fór engu
að síður á mis við ánægjuna,
því úrslitin, sem hún hafði allt
af spáð, með svo mikilli sann-
færingu, liinu misaldra hjóna-
bandi, komu fram. Hitt eI
satt, aö örlögin hafa sína en
ekki okkar aðferð, til aö upP'
fylla óskir okkar, og þó aldrei
nema frú Tower hefði aðstöðu
til að hrósa sér af frarnsýninm,
jön»