Jörð - 01.12.1940, Blaðsíða 14
ÓTT ÉG hafi veriö sendi-
herra í Danmörku og haft
þar aösetur allan tímann, sem
ég hefi gegnt sendiherrastörf-
um, hefir ríkisstjórnin íslenzka
faliö mér störf í mörgum öör-
um löndum. Hvað sem segja
má um vandasemi starfanna, þá
er það víst, að þetta hefir ekki
gert þau óskenmitilegri.
„Er nú ekki erfitt fyrir full-
trúa smáríkis aö gera sig gild-
andi erlendis?" Líkar spurn-
ingar þessari hafa veriö fyrir
mig lagðar af löndum mínum.
Það er ekki alltaf vist, hvað
menn eiga viö, er þeir tala um
„að gera sig gildandi“. Þótt
málin geti oft verið erfið, um
að fá svo góðan. árangur fyrir
land sitt, sem maður óskar sér
beztan, þá get ég ekki kvartað
undan því að neinn, sem ég het'i
átt við, hafi ekki eins viljað
hlusta á mál mitt og á mál full-
trúa annara og stærri ríkja.
Svonefndur alþjóðaréttur er að
vísu ekki gengishár sem stend-
ur, og hafa smáþjóðirnar orðið
að súpa það hvumleiða sevði.
En alþjóðakurteisi helzt enn;
að minnsta kosti í friðsamleg-
um viðskiptum menningar-
þjóða.
Ein aí uppistöðunum i því,
sem ég nefni alþjóðakurteisi, er
sú hugmynd, sem haldið er
uppi, að öl! fullvalda ríki séu
jafningjar í viðskiptum að
forminu til. Hvort ríkið er mik-
ið eða litið að víðáttu; hvort
31G
það er fjölmennt eða fámennt 'r
hvort það er auðugt eða fátækt;
hvort það er vel vígbúið eða
illa — allt þetta hverfur á þeim
vettvangi. Af því leiðir, að
gildum fulltrúa hvers rikis er
tekið með sömu kurteisi, ef
hann á réttmætt erindi. Og þaö
ekki sízt, ef hann „kemur til
dyranna eins og hann er klædd-
ur“. Fulltrúi smáríkisins kem-
ur ekki og biður afsökunar, í
orðum eða athöfnum, á því, að
hann komi frá smáríki. Hann
kemur heldur ekki með remb-
ingi eða grobbi um land sitt og
þjóð. Hvorttveggja myndi
jafnt skoðast sem vottur um
nokkurs konar vanmetaugg-
Fulltrúinn kemur sá sem hann
er; sem fulltrúi fyrir land sitt
og þjóð, eins og það er. Þá get-
ur hann jafnan átt von á að sér
verði tekið með kurteisi. Og
fulltrúinn, stjórnmálamaðurinn
eða embættismaðurinn í stóru
ríkjunum kemur ekki frarn með
rosta eða ókurteisi við fulltrúa
smáríkisins, vegna þess hve riki
hans er stórt en lúns smátt. Við
erum öll manneskjur. Við erum
allir „með skinn um hálsinn og
skapaðir í kross“. Þess vegna
þykist venjulega einn ekki öðr-
um meiri í vinsamlegum við-
skiptum.
Hitt er það, að þekkingin á
smáriki eins og íslandi er ekki
alltaf eins mikil hjá mönnum
langt úti í heimi, sem á ýmsuni
öðrum löndum. Getur það verið
JÖB»'