Jörð - 01.12.1940, Blaðsíða 18
okkur. Það voru páskar. Og í
dag niætti þessi fátæki dreng-
ur gefa páskaegg. Við mætt-
um ekki svifta hann gjafar-
ánægjunni með því aö bjóöa
honum borgun.
ESa aö sitja fagran sumar-
morgun á lítilli sveitarkrá uppi
í fjöllum syðst i Þýzkalandi og
hlusta á gestgjafann tala af ó-
breyttri hreinskilni og einfeldni
um stjórnmál lands síns, eins
og vinur við vin, þótt við liefð-
um aldrei sézt áður.
Þatinig mætti halda áfram.
Sama ástúðin mætir manni
oft hjá háttsettu fólki, þjóð-
höfðingjum, stjórnmálamönn-
um og öðrum. Eg fer ekki frek-
ar út i þá sálma. En ég vil í
þessu sambandi segja frá at-
viki, sem mér þótti einkenni-
legt, þegar það bar við.
ÞaS var i Lundúnum fyrir
mörgum árum. Ég var í sam-
kvæmi, þar sem voru mörg
hundruS karlar og konur. Ég
var kynntur þar ljómandi
myndarlegum manni, Allenby
lávarði, sem m. a. vann Pale-
-stínu frá Tyrkjum í heimsstyrj-
öldinni. ViS skiptumst á nokkr-
um oröum, svo sem 2—3 mín-
útur. Nokkrum vikum seinna
var ég í boði fárra manna. Hús-
bóndinn vill þá kynna mig All-
enby lávarSi, sem var þar einn-
ig. Hann varS fyrri til aS segja,
aS þess þyrfti ekki, því viS
„Björnsson sendiherra frá ís-
landi“ hefSurn kynnzt í þessu
320
samsæti þennan dag. Er ég lét
í ljós undrun mina viS húsbónd-
ann á því, aS Allenby skyldi
muna þetta, eftir stutt viötal í
margmenni, sagSi liann að þaö
væri ekkert undarlegt. Allenby
hefði þann hæfileika, aS þekkja
aftur alla þá, sem hann heföi
hitt einu sinni. Og til sanninda
sagöi hann mér, aS sú saga
gengi í Lundúnum, aS hann
hefSi einhverntíma hóaS í leigu-
bíl á götu i Lundúnum. Er hann
sá bílstjórann, hafi hann spurt
hann, hvort hann hafi ekki ver-
ið dáti nr. þetta og þetta í þessu
og þessu herfylki í Palestínu
árið 1917. HafSi það allt staSið
heima. — ViS höfum í sumar
fengiS reynslu um þaö, hvern-
ig gengur aS þekkja aftur einn
einstakan dáta úr hermannahóp.
AÐ ER VARLA SÁ
STAÐUR, sem ég hefi
komiö á, aS ég hafi ekki rek-
ist af tilviljun á einhvern, sem
ég hefi þekkt. Ég veit aS fleiri
geta sagt sömu söguna. Heim-
urinn er nú einu sinni ekki
stærri en þetta.
Maöur rekst á fólk, sem maö-
ur þekkir, á gistihúsum, á veit-
ingastöðum, í leikhúsum, jafn-
vel á fjölförnustu götum stór-
borganna — allt af tilviljun, áu
þess aS hvor viti af hinum. Og
sérstaklega einkennilegt er þaö,
hve oft maður rekst á íslend-
inga úti í heimi af tilviljun á
þennan hátt. ÞaS er einkenni-
JÖRÐ