Jörð - 01.12.1940, Blaðsíða 30
mikill, þegar kom ofan eftir
brautinni, eins og gefur a'S
skilja í þeim flughála bratta,
þar sem vatniS rak á eftir; en
aS síSustu lenti allt í hylinn og
var þá öllu óhætt.
Þetta fór allt einkar prúS-
mannlega fram og var garnan
á aS horfa. LeiksviS og leikend-
ur áttu vel saman; brúnt hör-
und, marglitur klæSnaSur meS
sterkum litum og flestum dökk-
um, skógarveggirnir eins og
leiktjöld beggja megin, sólin i
hálofti ljómaSi yfir allan söfn-
uSinn, en vatniS glitraSi og
sindraSi utan um glaSa æskuna,
því íjallavatniS var alveg tært
á þessum staS. ÞaS smáfjölg-
aSi á brautinni; menn, konur
og börn skullu í hylinn á rjúk-
andi ferS, meS augnabliks milli-
bili og voru býsna, snör í snún-
ingum aS forSa sér, áSur en sá
næsti kom. Því næst gengu þeir
aftur upp á brún og byrjuSu á
nýjan leik. Engir árekstrar. —
Gekk þessu langa stund og
þótti öllum hin bezta skemmt-
un. —
En eftir því, sem á leiS, gerS-
ist leikurinn umsvifameiri.
Sumir reyndu aS skríSa eSa
klifrast upp eftir brautinni, en
komust fæstir alla leiS; flestir
misstu festuna og bárust aftur
ofan í hylinn, eSa urSu fyrir
þeim, sem aS ofan komu. MóS-
urinn óx og nú fóru menn aS
taka höndum saman og renna
sér fjórir í röS eSa fleiri, og
332
fór þá stílfestan aS ruglast,
mönnum sló flötum, eSa þeir
ultu um hrygg og sinn anginn
í hvora áttina; jafnvel fætur
urSu viSskila hvor viS annan.
Rann svo allt og valt og spýtt-
ist, meS hraSvaxandi ferS, beint
i hylinn, botnveltist þar hvaS
innan um annaS, þangaS til
smágreiddist úr flækjunni og
hver gat aftur ráSiS ferSum
sínum.
Raunar er list þessi í því fal-
in, aS renna sem réttast ofan
brekkuna, án þess aS fara úr
þeim upphaflegu stellingum ; en
þegar fjöriS jókst i fólkinu,
varS því varla lengur viS kom-
iS. Menn urSu aS sætta sig viS
veltur og skrokkskjóSur, en
þaS gerði ekki annaS en auka
fjöriS og ánægjuna. Menn
reyndu aS rétta hver öSrum
hjálparhönd og sjálfsagt létu
ungu mennirnir sér annt um, aS
stúlkur þeirra liSu sem áfalla-
minnst ofan brautina. En eng-
inn lét sér bregSa, þó allt færi
úr stellingum og þótt stúlkum
fataSist stjórn fóta sinna, sást
þaS ekki á neinum, aS eftir þvi
væri tekiS. Og þó aS allmikill
ruglingur yrSi stundum á braut-
inni og í hylnum, sýndu engir
tilburSir annaS, en allir væru
bræSur og systur í leiknum. Má
þó ætla, aS ekki þyrfti mikinn
veraldarmann, til þess aS láta
sér koma til hugar, aS þarna
væri hægt um vik aS taka „í
hönd á hrund meS hægu
jöRn