Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 22
20
JÖRÐ
— Já, reyndu að hnoðast ofan í, — ég segi það bara, já, sagði
Fiski-Gvendur, sem dregið hafði bátinn að skipshliðinni og
stóð nú í honunr og hélt honunr að.
Og Baldvin matsveinn liristi höfuðið, horfandi á hina á-
lappalegu tilhurði Léttasóttar-Matthíasar, senr þóttist nú svo
senr vera að flýta sér:
— Að þetta — þetta vogmerarfóstur skrdi hafa þær tvær
undir, elskurnar mínar!
Og Markús, Litli maðurinn, vék til höfði og sagði af vin-
senrd og svo senr í trúnaði:
— Hefði kannski verið nær fyrir suma aðra — þeir nráski
svolítið frískari en þetta slytti.
— A, lreldurðu það nú, elskan mín, að það væri eittlrvað
betur til fallið! Og Baldvin hnykkti til lröfði eins og hans var
vandi, þegar liann sagði eitthvað, senr lrann vildi leggja á-
her7.1u á.
En sá, senr lét sér það í léttu rúnri liggja, hvað sagt var, var
sá hvítskeggjaði vilmögur frjóseminnar, senr nú var setztur
á lrálsþóttuna í skipsbátnum. Og hann lagði út og reri bak-
föllunr til lands. . . .
NÚ var ró og friður ríkjandi á Mariu litlu. Stýrimaður var
í lyftingu, líklega sofnaður, í hásetaklefanum voru nrat-
sveinninn og þrír menn aðrir, en fjórir af skipslröfninni stóðu
þögulir uppi á þiljum, lrölluðust fram á öldustokkinn á stjórn-
borða. Það voru Markús, Höskuldur, Sigurður Jósúason og ég.
Það var hljótt yfir höfninni og þorpinu, heyrðist ekki í fugli
— ekki áraglanr — aðeins einstaka sinnum kall eða hlátur úr
landi, — kona að kalla á barn í háttinn, ungt fólk að hlæja.
Við félagar tókunr í rauninni engir eftir því — ekki í þetta sinn
— Irve þetta þorp var snoturt og snyrtilegt, göturnar hreinar,
húsin prýdd eftir fátæklegri getu lrvers og eins — hve bogi
eyrarinnar var mjúklegur, nrölin í fjörunni hrein og lrýrleg,
og lágt fellið, sem reis upp frá efstu túnblettunum, notalega
ávalt og svo sem það byði skjól án kröfu um endurgjald — án
ógnana um skatta og fórnir.
Ónei, við tókum ekki eftir þessu — og ekki heldur eftir