Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 181
IORÐ
179
hann liafði kafað, var eins og hann svipaðist um, en þegar hann
sá mig ekki, kafaði hann aftur. Og enn kom hann upp og skim-
aði að landi, og synti síðan beina stefnu að flæðarmálinu,
þar sem ég hafði látið hann út í.
Ég þóttist nú sjá, að ekki þýddi að gera fleiri tilraunir til
þess að sleppa honum; var raunar allshugar feginn og ofur-
lítið stoltur í hjarta mínu yfir þeirri tryggð, er grenfætlingur-
inn sýndi fóstra sínum. Ég tók hann því undir höndina eins
og endranær og bar hann heim að húsinu mínu.
Morguninn eftir, þegar ég kom á fætur og ætlaði að gefa
lionum mjólkina, sá ég að hann var óvenju dauflegur. Það var
engu líkara en liann hefði tekið hitasótt. Hjartað barðist ótt
og títt, og hann lá grafkyrr og stundi. Þegar ég klappaði honum
á kollinn, renndi hann til mín brúnu, blíðlegu augunum sín-
um, og enn sýndist mér blika í þeim bæn um líkn.
Allan þennan dag gekk ég um eirðarlaus og þorði ekki að
segja neinum frá því, hvernig líðan grenfætlingsins væri, og
þó var mér nærri ljóst, hvern enda þetta mundi hafa. Ég von-
aði þó í iengstu lög, að kraftaverkið gerðist — að selurinn
yrði albata, að iiann yrði gírugur í mat og að liann yrði spik-
feitur eins og aðrir kópar. Mér var þó ljóst, að það var heimsku-
legt að láta sér detta Jsetta í hug nú, þegar liann var í andar-
slitrunum, en þetta voru einlægar óskir mínar og bænir, og
Jdví gat Jrá ekki kraftaverkið gerzt?
Ég sat hjá grenfætlingnum langt fram á kvöld. Við sóiar-
l'agið kólnaði ofurlítið, og það féll dögg á grasið. Þá náði ég
í strigapokann, er ég hafði borið kópinn í á dögunum, breiddi
liann á grasið, og lyfti grenfætlingnum síðan upp á pokann.
Ég ímyndaði mér, að það mundi hlýlegra að liggja á poka, en
döggvuðu grasinu.
Og enn um stund hímdi ég yfir þessari dauðvona veru, og
ennþá var neisti dimmbrúnu augnanna ekki slokknaður. En
þau voru orðin daufari og þokukenndari en áður.
Um miðnættið var ég kallaður lieim í háttinn og varð að
skiljast við selinn minn. Þá kvaddi ég hann í hinsta sinni og
sá síðasta blikið í augum hans.
Morguninn eftir var hann dáinn.
12»