Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 177
JÖRÐ
175
spena, eða þá haann var búinn að týna urtunni, móður sinni
fyrir nokkrum dögum.
Það var svo sem engin ný bóla heima, að þar fyndist
slíkur undanvillingur. Það kom fyrir á hverju vori, og ég
heyrði þess aldrei getið, að svo lítið og vesælt dýr kæmi nein-
um í vanda. En nú kom þó að því. Þetta eina úrræði, sem
ég þekkti, vafðist fyrir mér. Ég vissi að sönnu mæta vel um
aðferðina við að stytta sel aldur: aðeins að finna sér spýtu
og rota hann. Það var allur galdurinn.
Og ég hugsaði málið um hríð. Að finna grenfætling og
koma með liann heim, var mesta happ út af fyrir sig. Skinnið
af honum gat orðið jafnverðmikið skinni af fullvöxnum kóp
um lagnatímann, og mörgum mundi þykja grenfætlingur,
fundinn á þunu landi, auðunnin veiði.
Jú, því ekki að taka því eina úrræði, sem vit var í?
Ég svipaðist um eftir spýtu og fann hana. Síðan gekk ég
vígamannlegur niður sandinn, og þangað sem grenfætling-
urinn lá.
Þegar ég kom að honum, hætti hann að sjúga á sér hreif-
ana, leit á mig flóttalegu augnaráði og hvæsti til mín. Ég
reiddi hátt til höggs, en um leið kókaði selurinn upp, eins
og hann vildi glepsa í mig eða spýtuna, og hann gólaði veikt
og ámátlega, en gólið endaði í hásri hrygglu. Um leið varð
mér litið í augu hans, og ég sá ekki betur en þau væru tár-
vot. Það var átakanlegt umkomuleysi, en um leið barnsleg
einfeldni, sem skein úr þessu augnaráði — og augunum brúnu
gleymi ég aldrei.
Jú, vissulega voru þau tárvot. Þetta var ungviði, sem hafði
tapað móður sinni, einmana munaðarleysingi, sem lá hér
á steikjandi skeljasandinum, ósjálfbjarga eins og reifabarn.
Ég hætti við að greiða helhöggið, sem ég hafði reitt svo
myndarlega til, og lét spýtuna falla á sandinn. Svo settist
ég skammt frá grenfætlingnum, og hann gerði enga tilraun
til að forða sér með því að skríða í burtu. Hann aðeins starði
á mig dimmbrúnu augunum, en þegar ég rétti til hans hend-
ina, hvæsti hann aftur, og virtist albúinn að bíta mig.
Ég veit ekki, hve lengi ég sat þarna í sandinum fyrir fram-