Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 144
142
JÖRÐ
En ekki er vorlegt hjá valdhöfum veraldar, því það er barizt
og vopn smíðuð — og
enn eru fangar í fjötrurn
og fólk, sera biður um grið.
Það voru æskunnar örlög
að erfa — vopnaðan frið.
Og af því að skáldið veit, að
er sögunni um sverðið lýkur
hefst sagan um frjálsa menn,
þá kveður hann það „skyldu livers einasta manns",
að mola vígtennur vargsins
og verstu yrðlinga hans.
Og þrátt fyrir allt hefur skáldið ekki misst trúna á eðli
mannanna og vilja þeirra, innst inni, til síaukins þroska — er
ekki eins og þeir, sem liann segir um:
Oft sér fólk með elliglöp
ekkert nema stjörnuhröp.
Hann veit, að
andinn skynjar, að allt, sem fæðist,
og allt, sem hverfur, er honum skylt,
að hælislausum er heimþrá borin.
þótt hún sé lömuð og áttavillt.
Eða — svo nánar sé til tekið, að
. . . hugur veit, að til himins stefnir,
þótt hægt sé farið um grýtta jörð.
Ást og gróður og uppheimaþrá — allt mundi
öðru skylt, eða hvað er þá lífsins, ef ekki þetta
Davíð veit, að þeir fá ekki allir bezta áheyrn og
'vegsama gróðurinn og gróðrarins föður, veit, að þeir fá ekki
einu sinni að vera í friði:
En hljóta þcir ekki fáir frið á jörð,
sem flytja himninum söng og þakkargjörð?
þetta hvert
þrennt? En
aðbúð, sem