Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 24
22
JÖRÐ
nú til dæmis skúturnar. Hugsa sér það að eyða upp undir
hálfan mánuð frá veiðum, eins og fyrir hefði komið, í að
komast inn til að losa og út aftur!
En við vorum ekki að kýta um þetta núna — höfðum oft gert
það áður. Nú stóðum við þegjandi í kvöldkyrrðinni og virtum
fyrir okkur skonnortuna dönsku — Dorotheas Minde hét hún.
Það var enginn á þiljum, en það rauk úr strompinum á eld-
húsinu, sem var uppi á þilfari — rúff kijlluðu þeir það, gömlu
mennirnir.
ANA — þar kom þá drengur út úr rúffinu. Hann var á að
11 gizka 14—15 ára, trúlega fyrsta sumarið lians í siglingum.
Hann hafði kaffi. . . . nei, líklega tekönnu í hendi, — og hann
gekk greitt aftur að háþiljunum.
— Hann er trúlega að færa skipstjóranum toddývatn, stráksi,
murraði í Markúsi.
— Ha? Já, þeir hafa það bærilegt, þessir dönsku kapteinar,
koníaks- og rommtoddý á hverju kvöldi, — bölvaðir ei þó sæl-
keraskítimir! Þetta var Höskuldur garnli — og hann ekki aðeins
tinaði, heldur ók sér, var á honum að sjá, að hann teldi, að
toddýið hefði verið eins vel komið annars staðar og niðri
í þeim danska.
— Við borgum, sagði Markús.
— Ha? Já; við borgum, höfum löngum mjólkað þeim
drjúgt, þeim dönsku — lia? Og nú tinaði Höskuldur gamli
mjög ákaft.
— Þurfum auðvitað að eignast sem flest skip, sagði ég.
— Já, og það guluskip, sagði Sigurður.
Ojú, nú var ég í rauninni sammála. Kannski var það tvennt
ólíkt órar og veruleiki.
Nú sást svartur haus í dyrunum á rúffinu, og það var kallað
hátt og lnanalega. Nei, við greindum ekki orðin, en dreng-
urinn lirökk við og missti könnuna. Svo hentist svarthærður
maður í hvítri treyju út úr rúffinu og tók á rás aftur þiljurnar,
kallandi — eða frekar öskrandi, trúlega blóts- og skammaryrði.
Eltingarleikur fram og aftur um þilfarið, — en svo nam þá mat-