Jörð - 01.12.1948, Qupperneq 166

164
JÖRÐ
hikaði svolítið þarna hjá mér, leit í
kringum sig, varð alvarleg til augn-
anna, sneri sér svo að mér og brosti —
og spurði mig til vegar.... Ég varð
feginn. Henni vildi ég segja til vegar,
helzt það sem eftir væri ævinnar....
Hún var sólin sjálf. Það er ekkert lil
í heiminum eins fallegt og falleg kona.
— Ekkert cins ljótt og.... Nei, slepp-
um því. Og ég sagði henni til vegar
og rcyndi fölvum svip mínum, eftir
langar innisetur á löngum vetri, að
brosa sumarbrosi. Hún tók því, þakk-
aði fyrir, steig öfug út af gangstétt-
inni....
Og i sömu svifum breyttist heimur-
inn.. .. Sólin hvarf, brosin tættust út
í geiminn. Það ískraði ægilega í heml-
um.... Konan lá á götunni til hálfs
á grúfu, fötin rifin, fallegur, hvítur
hattur hennar lá umkomulaus á rönd
í göturæsinu, taskan hennar opin og
dótið í henni á víð og dreif, rautt,
fagurt blóð seytlaði undan hvíturn
vanga í smátt ryk.... Og rykið varð
svart, kolsvart — og þykkt.
Ég beygði mig, — átti vont með það.
Ætlaði að hjálpa eitthvað en gat ekk-
ert; fólk þusti að; ég hrökklaðist burt,
sagði eitthvað, sem ég man ekki og
hugsaði ekki....
EITT sinn erlendis sat ég í trjá-
garði. Trén voru græn og fögur
flest. En nokkur svört og hnigu að
vatnsflcti. Gátu ekki haldið krónum
sínum, hnigu, annað hvort sofandi eða
dáin. Ég spurði vin minn. sem sat hjá
ntér:
„Hvernig stendur á þvi, að þessi tré
eru svona svört? Hvað er að þeim? Af
hverju drúpa þau svona höfði? Eru
þau dáin? Eða eru þau svona af því
þetta er snemma vors?“
„Nei,“ svaraði vinur minn. „Þau dóu
i frostunum miklu í hitteðfyrra."
„Hvað heita þessi tré?“ spurði ég.
„Hverrar tegundar eru þau? Af hverju
dóu þau? Af hverju dóu ekki hin líka?"
„Það veit ég ekki,“ sagði vinur minn.
„Ég þekki ekki tré, nema þegar búið
er að höggva þau. Þegar ég lít í sárin,
þekki ég þau. Ég hef fengizt við tré-
skurð. Konan mín þekkir hins vegar
öll tré að utan. Hún þekkir ekki trén
eins og ég.“
í þessum fagra garði voru stórar
tjarnir; úti á vötnunum syntu fuglar
og svo vöppuðu þeir líka um bakkana.
Þar var margt af fólki að gefa þeim
brauð og korn, og það fannst mér
skrítið, að minnstu fuglarnir voru frek-
astir í ætið; þeir skutust til og frá og
hremmdu kornin áður en stærri fugl-
arnir gátu áttað sig.... Jæja, þarna
voru líka dúfur. Og þið munið, að það
var vor. Dúfurnar voru i ástaleik tvær
og tvær, hann og hún.... Á næsta
bekk við okkur félagana sátu fjórar
skólastúlkur, á að gizka seytján—átján
ára. Þær voru að lesa lexíur sínar og
reyktu smávindla. Þær fylgdust af lif-
andi áhuga með ástaleik dúfnanna, en
gutu við og við, rjóðar, augum til mín
og félaga míns. Ég svaraði stolnum til-
litum stúlknanna djarflega, eins og
ekkert væri um að vera — og þá urðu
þær líka djarflegri. Það var ekkert um
að vera.... Hún sótti á hann. Þau
stungu saman nefjunum, nudduðu
saman „ennunum", óku sér öllum. Þær
voru- fagurbláar, gullfallegar. ... Svo
kom hún sér fyrir, hægt og rólega....
og hann kom.... Svo kroppuðu þau
hlið við hlið svolitla stund — og svo
byrjaði aftur leikur, dásamlega fal-
legtir og sannur lífsins leikur, leikur