Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 137
JÖRÐ
135
„Óttalegt!“ sagði hún — um leið og hún seig af kornpokanu-
um niður á gólfið. „Hve langan tíma þarftu til að komast
heim, með korntunnuna á bakinu?“
„Þrjú dægur.“
„Ó! — ég held — ég sé að deyja,'“ hrópaði hún.
„Nei — ónel“ — sagði Per, og sleppti korntunnunum, hljóp
til hennar, óttasleginn, og lyfti henni upp af gólfinu. Hann
hélt á henni eins og hún væri lítið stúlkubarn. Með veikri
röddu bað hún hann að bera sig inn í íbúðarhúsið. Hann
hljóp inn með hana og lagði hana lrá sér.
„Taktu korntunnurnar, og farðu-----og komdu aldrei aft-
ur“ — stundi hún.
„En borgunin?“ spurði liann.
Hún liristi höfuðið.---Hún vildi enga borgun.
„Gefið keisaranum það, sem keisarans er,“ sagði Per; liann
lagði tuttugu silfurdali á borðið og fór.
Litilli stundu síðar kom hann gangandi upp frá Hrafnakló
með tvær rúgtunnur á bakinu. Hann hélt upp Gaulardal.
Hann lagðist niður og drakk úr lækjunum. Gekk á ný. Næt-
urnar voru bjartar í Gaulardal, og skógurinn var að laufgast.
En í fjallbyggðunum var ennþá snjór. Þar steig hann á skíðin
og gekk yfir Molingdalsfjöllin.
í Molingdalnum var vetrarlegt — og hríðin skall á. I tvö
dægur varð hann veðurtepptur, og lá með rúgtunnurnar sínar
í eyðikofa. En skapið var gott. Hann söng sálma og veraldleg
kvæði, meðan óveðrið reið yfir og hamaðist á þekjunni.
Á sjöunda dægri stóð Per heima í stofunni sinni. Og sömu
nóttina malaði gamli Klás á Haugi rúg í gömlu Haugskvörn-
inni, Og nú var leysingin byrjuð, með þyt í bjarkarhlíð og
vorvatn í lækjum. Hann var svo kátur, að um miðnættið
stóð hann í kvernhúsdyrunum og raulaði vísur frá gömlurn
tímum. Vornóttin var svo björt. Á opinni vök vældi lómur-
inn. Kvörnin mól og nról.
JÓLAKVÖLDIÐ, sama ár, kom Gauldælingur einn akandi
yfir Aursundavatnið. Hríðin var beint á móti. Hár hans
og skegg voru hvít af hrími. Hann fór hratt yfir, og látúns-