Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 41
JÖRÐ
39
reis seinlega og stynjandi á fjóra fætur og hvimaði síðan aug-
unum. Svo stóð hann upp, en studdi þó við þilfarið hnúum
hægri handar. Og þannig hentist hann aftur eftir þiljunum,
áleiðis til lyftingarinnar, — minnti mig á það, sem ég hafði lesið
um mannapana — að þeir gæti gengið á afturlimunum með
því að styðja niður hnúum annars framlimarins. Þegar stýri-
maður var kominn aftur að lyftingardyrunum, greip hann í
dyrastafinn, og án þess að líta á skipstjórann puðaðist hann
niður — leit þó í stiganum til galdrameistarans á siglupallinum.
Skipstjóri liafði glápt steinþegjandi á stýrimann, var því trú-
lega alls óvanur, að sá maður léti sér bregða. Og nú tók skip-
stjóri að skjálfa. Hann greip báðurn höndum upp í yfirskeggið
og togaði í, eins og hann hygðist svo sem hafa af því stuðning.
Ég færði mig aftur að aftursiglunni og klúðraði út úr mér á
dönsku — um leið og ég benti á þá Markús og Höskuld:
— Þeir eru báðir vestan úr Djöflafirði, alræmdir galdra-
menn — heksimeistarar, sagði ég á ábyrgð Litla mannsins.
Skipstjóri leit til mín, snöggt og hörkulega, og það var sem
hann fitjaði upp á nefið og efri vörina. . . . Grimmur, en hug-
laus hundur, datt mér í hug. . . . Svo deplaði hann augum,
sagði síðan hálfstamandi á sínu danska máli:
— Viljið þér ekki gera svo vel að sækja lögreglu? Já, póliti,
sagði hann — það var engin misheyrn.
Ég lnisti höfuðið.
— Betaler, sagði liann.
— Her intet pólití.
Hann fálmaði út í loftið:
— Faktoren, herr Popp!
Ég hristi höfuðið, og úr siglunni barst sönglandi rödd Mark-
úsar:
— Forbandet deres gören og laden — spedalskhed, galskap
— spedalskhed, gal-skab!
Ha? Að þeir yrðu slegnir holdsveiki og vitfirringu. . . . ? Skip-
stjórinn fór í keng, greip á ný í lyftingarþakið og hvítmataði
blóðhlaupnum augunum upp í aftursigluna, þar sem Markús
gerði nú annarleg teikn með blóðrauðum fingrum, froðufell-
andi og buldrandi: