Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 39
JÖRÐ
37
lítilmótlegar á við skælingar og óhljóð Höskuldar Bárðarsonar,
sem margoft hafði líka fullyrt það við mig, að hann væri kom-
inn af jötninum Bárði Snæfellsás að langfeðgataili. Höskuldur
vatt til sjálfu höfuðleðrinu á hinn furðulegasta hátt, skældi
sig og bretti svo herfilega, að aldrei hafði ég séð honum takast
eins, þó að liann iðkaði grettur daglega, — og hann ruggaði sér
og reri sitt á hvað. Það var síður en svo, að hjá honum yrði
greint neitt lag eða brot úr lagi, en röddin var bæði mikil og
dimm, hrjúf og hæsin — og tilbrigðin furðuleg. Það sauð og
buldraði í honum, svo gjallaði hann hást, en þó furðu hvellt;
því næst kom hjáróma og ótrúlega nístandi ýlfur — og loks
drynjandi öskur, sem endaði síðan skyndilega í einu hvellu og
hryssingslegu 'ha-i — og um ileið rétti hann upp hina þrjá kol-
svörtu fingur og barði sér á brjóst steyttum hnefa. Þá óhugn-
anleg og illvæn þögn. . . . Yfirburðir Höskuldar æstu Markús,
svo að hann jók að mun fettur sínar og brettur og lagði
meiri þrótt og tilfinningu í hljóðin, og annað veifið urðu
þau eins og lýst hefur verið ámáttlegast útburðarvæli, en síðan
grimmdarlegt tuldur, með urri og fnasi sem tilbrigðum — og
svo inn á miili enn þá óheimslegri rímnastemmur en áður. Og
hann skók hausinn, svo að hárlubbinn varð að þyrli. Þá gapti
hann ýmist eða gnísti tönnum — og síðan geispaði hann hátt,
langdregið og það ömurlega, að svo var sem vansælir andar létu
þar í ljós leiða sinn og kvöl. Því næst allt í einu liið skerandi
gilamur, þá er hann sló blikklokinu í bauluna.
EI, ég þurfti ekki að hafa fyrir því að gera skipshöfninni
' aðvart. Allt í einu kom matsveinninn út úr rúffinu,
geispaði og ók sér. Hann hafði ekki sleppt hurðarsnerlinum,
og nú varð lionum litið á hurðina. Hann sleppti snerlinum
afar snöggt og barði hendinni við lærið á sér, eins og maður,
sem hefur snert við brennheitum málmi og 'kennir mikils
sviða. Svo var eins og hann áttaði sig skyndilega á því, hvaðan
óhljóðin kæmu. Hann leit upp í loftið og kom auga á Markús,
og í sama bili heýktist hann í herðum og hnjám. Það fóru
kippir um andlitið, og allt í einu tók hann á rás aftur eftir
þilfarinu, þeyttist upp á háþiljurnar, hrökk við, er hann sá