Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 77
JÖRÐ
75
Þannig upphefur skáldið sína raust og tilkynnir það ein-
hverju súbjekti, sem það er dús við, að leiðin liggi leiðina —
ennþá að minnsta kosti. Við þetta súbjekt ræðir svo höfund-
urinn frá einni vísu til annarrar um leiðir og þræði og þráða-
leiðir, án þess þó að láta lesandanum í té nokkurn leiðarþráð.
Nei, ekki nokkurn spotta.
En látum nú ljóðið sjálft lýsa sinni þráðaflækju og skulu
nú tilfærð tvö liin fyrstu erindi, án frekara fyrirmáls.
Knnþá liggur leiðin
leiðina, sem þú fórst
fyrir skammri tíð.
Ennþá liggur leiðin leiðina.
Ennþá liggja leiðir
ótalþættra þráða,
ótal gljárra þráða,
meðfram mínum leiðum,
meðfram þinni leið.
Og þá veit maður það, að leiðir þessara mörgu þráða liggja
enn sem komið er, meðfram leiðum skáldsins og súbjektsins.
Og þar sem það er höfundi sýnilega nokkurt áhugamál, að les-
endur villist ekki á því, að það séu leiðirnar, sem þar liggja, þá
bendir það til þess, að hann sé hvergi nærri eins viss um það,
að þræðirnir séu þar með á nótunum, þ. e. a. s. á leiðunum.
Og það finnst mér aftur á móti vekja nokkurn grun um, að
hér muni vera um að ræða annað hvort leiðindaþræði, sem
engin leið sé að eiga neitt við, þarna að minnsta kosti, eða þá
vandræðaleiðir, sem engin leið sé að þræða.
Enda finnst mér að allt kvæðið styðji þá skoðun. En svo
virðist þó, sem þræðirnir séu ekki alveg eins ómerkilegir og
leiðirnar. Hvort sem það eru nú símaþræðir, vefjarþræðir eða
bara bláþræðir. Og svo mikið er víst, að súbjektið er í ein-
hverjum tengslum við þá, að áliti skáldsins. En svo er líka eitt-
hvað skrítið á hinum endanum, eða tengslað þar, eitthvað mjög
dularfullt og skrítið að mér skilst.
En nú skulu næstu tvær vísur tilfærðar, og geta þá lesendur
sjálfir dæmt þar um.