Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 47
JORÐ
45
EGAR við komum yfir á þilfarið á Maríu litlu, beið skips-
1. höfnin þar í hvirfingu. Hún háfði ekki getað fylgzt ná-
kvæmlega með öllu, og ég gaf því bráðabirgðaskýrslu um gang
málsins og úrslit. Og Ari Dagbjartur, sú heiðurskempan hær-
umkrýnda, hýrbrosti við stórmeistaranum og mælti:
— Þú þyrftir eiginlega að verða ódanðlegur, Markús!
— Ekki segi ég það, en helzt vildi ég nú fá að tóra, meðan
ég hef þetta heilsublak til sálarinnar. . . . En nú er þinn hlutur
eftir, skipstjóri góður.
— Nú, og hver mundi sá?
— Nú verður þú að fara — og það strax, og hitta hann
Poppa og sjá um, að hann eyðileggi ekki allt saman, ef þeir
fara að spyrja hann. Já, þú verður líka að láta liann tala við
verkstjórann og eins hann Segla-Brand, því að hann getur
líka eitthvað bablað dönsku. Ég hugsa, að þó að Poppinn sé af
dönsku slegti, þá makki hann rétt.
Og Ari Dagbjartur velti vöngunt.
— Þetta skal vera mér sönn ánægja, Markús. Ég hef víst aldr-
ei stutt að neinu með betri samvizku en því, að þessi sáttmáli
megi standa. . . . Já, þetta sagði hann, sá heiðursmaður, sem
allir vissu, að í engu mátti vamm sitt vita.
Markús leit á mig:
— Nú, hvaða skítur er í þér? Ég stóð mig, og Höskuldur
stóð sig eins og Hvítanesgoði, nú, og þú — þá held ég þú stæðir
þig, Hvítur minn!
— Það er skítur í mér, sagði ég.
— Ha?
— Já, af hverju tókstu svona létt á skipstjóranum?
Markús skældi sig og leit í loft upp, en síðan á mig. Það að-
eins umlaði í honum.
— Já, því léztu hann ekki borga, hann, sem hefur þó hæst
launin og gaf skipunina — og meira að segja skellihló, þegar
þeir köstuðu drengnum í sjóinn?
Markús spýtti um tönn og stakk síðan npp í sig munntóbaks-
tölu:
— Greindur ertu, geyið mitt, og ekki er að spyrja að art-
tnni. En þú ert ekki orðinn æfður í að þenkja.