Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 32
30
JÖRÐ
komast til ráðs, vinda mér fram úr, bregða á mig klossum og
fara í peysu. Svo fórum við upp.
Við gengum aftur eftir þilfarinu og settumst á lestarhlerana
stjórnborðs megin, og við okkur blasti skonnortan danska. Það
var sama blíðan og verið hafði um kvöldið, en kyrrðin ennþá
meiri, heyrðist ekki nokkurt hljóð úr landi.
— Ég hef verið að þenkja, sagði Markús.
Það minnkaði ekki spenningurinn í mér, því að ég þóttist
heyra ofurlítinn drýgindahreim í rödd þess gamla, og það taldi
ég órækt vitni þess, að hann hefði ekki til einskis penkt.
— Og hvað hefur þér dottið í hug? stundi ég upp.
— Það er vitaskuld ekki svo hægt um vik. Ekki erum við
pólití eða orlogsmagt, og ætli hann færi sér ekki lúshægt við
þá dönsku, hreppstjórinn okkar, hefur víst þar enga magtina?
En ég þekki nú danskinn vitundarögn, Hvítur minn!
— Já, þú varst með þeim til sjós — hér áður?
— Æi-já, ég var tvö sumur með Sörensen á Ingiríði — og
önnur tvö á Bertu með Lomholt gamla. En svo keypti hann
hérna Önnu Sigríði — nei, þú manst víst ekki eftir henni — og
þá bað hann mig að fara til sín, höfðum verið saman áður. Ég
gerði það þá, kunni heldur aldrei við mig hjá þeim dönsku,
þó að ég hefði það sæmilegt. En það var til að mynda hafður
annar og verri matur fyrir okkur íslendingana; svo var í þeim
dönsku helvízkur hofmóður, nú, og dintskítir voru Jreir — og
Jrar á ofan klaufar að fiska, — fyrir nú utan Jrað, að ég, sem
lief Jró getað lært nokkra rímnaflokka, gat aldrei komizt al-
mennilega upp á lag með að skilja Dani — töluðu alltaf eins
og livert orð kæmi neðan úr gorvömb.
— En hvað hefur þér svo dottið í liug? flýtti ég mér að segja,
þegar hlé varð á — J)ví að mér þótti nú Litli maðurinn Jrurfa
að sóla sig nokkuð mikið í eftirvæntingu minni og speki sinni.
Hann skyggndist til lofts, gretti sig herfilega og ranghvolfdi
augunum — svo réttsýnn sem hann var þá fyrir. Svo fór hann
með hægð ofan í vasa sinn, dró Jrar upp munntóbaksspotta —
líka með liægð, beit í — eða sagaði tölu af endanum — og puð-
aði síðan spottanum ofan í vasann með einstakri rósemi. Loks
var hann náðarsamlegast tilbúinn til að halda áfram máli sínu: