Jörð - 01.12.1948, Side 35

JÖRÐ
33
— Já, en hvað hefurðu eiginlega liugsað þér? Ég er ennþá
litlu nær.
— Ég er nú að jaga mig að því, Hvítur minn.... Þeir
clönsku dorma ævinlega eftir miðdegismatinn, ef þeim er það
mögulegt — og þegar skip liggur í höfn, þá gera þeir það, það
er það vissa — sofa allir, að kannski einum undanteknum —,
eru að minnsta kosti allir niðri í. Ég tala við Höska í fyrramálið,
áður en vinnan byrjar — þú veizt, að liann er alltaf vaknaður
fyrir allar aldir — og urn hádegið búum við okkur út og förum
.... Já, sérðu! Hann benti á siglurnar á Dorotheas Minde,
fyrst á þá fremstu, svo á þá öftustu. — Sérðu, sko! Það eru eins
lags pallar, þarna sem stengurnar og siglurnar korna saman —
í góssinu nefnilega, og þó að við séum vitaskuld orðnir hjassar,
við Höski, þá hugsa ég nú samt, að við höfum Jjað af að dratta
upp veglínurnar og upp á pallana þá arna — sinn upp á hvorn,
Hvítur minn.
— Og svo?
— Ég hafði svo hugsað mér, að við sæturn þarna eitthvað
°g tuldruðum, kannski rauluðum líka, höfum trúlega báðir
raddfegurðina, — nú, og minnsta kosti hann Höski ætti að geta
rekið upp sæmilega há og hressileg rof. Svo átt Jaú að hafa ein-
hver ráð með að ýta við þeim dönsku, ef Jreir koma ekki upp af
sjálfu sér, — þú ert bara að vara þá við, skilurðu, þér er illa við
svona kukl og forneskju, ungurn og menntuðum manninum.
Eg er nú svo skítlegur í að skilja þá, gat ekki komizt upp á að
botna verulega í Jressu gorhljóði Jjeirra, en þú kannt dönsku
og forhandlar svo við okkur, túlkar, sem kallað er — já, held-
urðu, að þú klárir það ekki? Alltaf ertu í dönskum bókum —
stríðsbókum og ég veit ekki hverju og hverju!
— Ja, ég kann dálítið. Mér var kennt svolítið, þegar ég var
ekki nema átta eða níu ára, og ekki löngu seinna fór ég að lesa
danskar bækur — já, og svo kom hún frænka mín, sem var búin
að vera Jjað lengi í Kaupmannahöfn, að hún var búin að
gleyma íslenzkunni. . . .
Nú greip Markús fram í:
— Ég veit það. Þú klárar þig af þessu.
3