Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 138
136
JÖRÐ
bjallan á aktygjunum hljómaði hvellt í kuldanum. Gauldæl-
ingurinn kom við á tveim bæjum til að spyrja um rétta leið
að Haugi. Og svo hélt liann áfram. Honum var afar kalt, og
við og við hljóp hann meðfram langa sleðanum — til þess að
skaðkala ekki. Verri kulda hafði hann ekki lifað. Hefði hann
vitað, bve biturt hér var á fjöllunum, hefði hann aldrei tekið
á mál að flyja þetta hlass uppeftir fyrir liann von Knagen-
hjelm. Gauldælingurinn hljóp — og barði sér — og hélt helzt,
að þetta yrði sitt síðasta — verra jólakvöld hefði liann ekki
lifað en þetta. Ófagurt ýlfur heyrði hann, liinum megin við
vatnið. Hann leysti reipi og lét það dragast á eftir sleðanum.
Hesturinn var orðinn hrímhvítur. Og það knitraði undir sleða-
meiðunum.
I stofunni á Haugi sat íjölskyldan og söng jólin í bæinn.
Gamli Klás sat á arinhellunni og litli Klás hjá. Per sat á viðar-
kubbnum með sálmabókina, og konan stóð bakvið hann og
starði yfir öxl lians.
„Við göngum hér í hesthús inn,
að hitta þig, ó Jesú minn!“
Frá vöggunni starði hálfs árs stúlkubarn bláum augum á
aringlóðina.
í miðjum sálmi þagnaði Per, lagði saman bókina en brá
vísifingri milli blaðanna, til þess að geta fundið sálminn aftur.
— „Einhver er að koma!“ sagði hann.
Hestur hneggjaði úti. Stofudyrnar opnuðust. Inn kom öku-
maður, hálfdauður af kulda. Hann dró sig að eldinum og
verandi blákalda hnefana. Skeggið var frosið fyrir munninn —
en þó gat hann tautað eitthvað um, að koma hestinum strax
í hús.
Þegar Gauldælingurinn hafði fengið munn og mál aftur,
dró hann innsiglað bréf upp úr vasanum innan á vestinu og
rétti Per það.
Bréfið var frá engum öðrunr en von Knagenhjelm sjálfunr.
I því skýrði hann frá, að fósturdóttir hans, ekkja G. Indriða-
sonar, væri fallin frá, og að hún lrefði ákveðið í erfðaskrá
sinni, að á hverjum jólum, næstu 10 ár, skyldi senda tvær