Jörð - 01.12.1948, Qupperneq 29

JÖRÐ
27
nú líka svo sem svo að fá sig til að hafa orð á svona löguðu.
Jón á Hrynjanda var kominn inn í rekkju sína og sömuleiðis
Bjarni litlan. Egill heiðni sat á bekknum, sem var stjórnborðs
megin, og hengdi höfuðið niður á milli fóta sér. Hann var
steinsofnaður, sá ófermdi og ólæsi dugnaðarforkur — var sæll
og rólegur í sínu heiðinglega sakleysi. Matsveinninn var að
mala kaffi. Hann tautaði við kvörnina, var vanur við hana að
tala, þegar ekki var haldið uppi samræðum við hann eða í
kringum hann:
— Mala þú, mala þú, gamla mín! Það er þitt að mala. Þú
ert eins og annað kvenfólk. Þið malið. Ég held hún kannski
mali, hún gamla mín, — jamm, en hún skellir stundum, skal ég
segja þér, — mala ]oú!
Það var Sigurður, sem varð fyrstur til að vekja máls á því,
er gerzt hafði, vakti í rauninni máls á því án þess að segja eitt
einasta orð. Þegar allt var sem rólegast í hásetaklefanum, taut
Baldvins matsveins einungis svo sem vottur þess, hvert dos væri
á öllum í kringum liann, rak Sigurður Jósúason allt í einu
rokna högg í þilið.
Hann átti vanda til að vera viðbragðssnöggur, Baldvin. Og
nú vatt hann sér svo hvatlega til á bekknum, að hann rak oln-
bogann í vangann á Höskuldi gamla. Og sá var nú ekki í því
skapinu að þola slíkt umyrðalaust. Hann rétti sig upp og horfði
tinandi á Baldvin, beygði sig síðan ofan að honum og starði á
ltann með lyftar brúnir og geiflaðan munn. Og liann sagði hás
og hrjúfur í máli:
— Ha? Baldvin, — var það kannski nokkuð meira — lia?
Orsnöggt greip Baldvin öxina, sem lá í kolakassanum, þurfti
ekki nema rétta liægri höndina niður með lærinu á sér, og
hann reiddi upp axarkjakið og hvæsti að Höskuldi:
— Já, ef þú þar eftir vilt, þá skal ég bæta þér til og kjamma
þig upp!
Svona atburðir voru ekkert óvenjulegir, ef á annað borð
skarst eitthvað í odda með þeim Höskuldi og Baldvin. Og nú
stóð ég ekki ráðalaus og eins og dæmdur. Svo sem það var alveg
eftir Baldvin að grípa til axarinnar, eins var það lionum nátt