Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 207
JORÐ
205
eilífs lífs og allra hluta, eigum að læra að vera frjálsir — herrar,
umráðamenn, alls, sem Guð hefur skapað og áskapað, — fagn-
aðarerindið um komandi riki „hins nýja sáttmálaþar sem
„hið fullkomna lögmál frelsisins", kærleikurinn, er eina boð-
orðið.
Já, — þakkargerðarefnin eru svo mikil, að brjóst vor mundu
sprengjast af gleði, ef vér allt í einu skildum það í allri þess
dýrð og fyllingu, — en oss er „gefin hin andlega spektin“ í
smáskömmtum, eitt atriðið af öðru, svo að segja,-- og þó því
aðeins, að vér stundum bœnalif og reynum eins og drengir að
koma atferli voru til samræmis við það, sem oss öðlaðist í bæn-
inni. — En auk hinna ahnennu, óendanlega dásamlegu þakkar-
efna, er svo grúi hinna einstöku þakkarverðu atvika í lífi voru,
jafnóðum og það líður, og þá um fram allt bænheyrslurnar og
aðrar stórar náðargjafir, sem oss eru veittar, hverju fyrir sig,
persónulega, hverju eftir sínu viðhorfi, liæfileikum sínum og
ástæðum. — Sá, sem hirðir ekki um að þakka, gerir sjálfan sig
grófan, ónæman fyrir andlegum verðrnætum og áhrifum,
sljórri og sljórri fyrir fegurð, yndi og gleði. Hann lokar sjálfum
sér æ meir fyrir allri blessun; þokar sér sjálfur smátt og smátt
út úr hinum eilífa veizlusal, sem líf í trú á fagnaðarerindið
stillir oss inn á, — út í „myrkrið fyrir utan“, þar sem tilfinn-
ingin um nálægð Guðs er útilokuð og jafnvel öll ill öfl geta
leikið lausum hala. . . .
ÞETTA var um gildi bænarlífs og þakkargerðar fyrir einstak-
linginn. Þjóð er að sínu leyti nokkurs konar einstaklingur.
Hafi hún ekki þá gagnkvæmu samhyggð hið innra með sér, þá
samstillingu, þau samtök, að hún geti í verulegustu viðhorfum
komið fram sem sjálfstæður og fullgildur einstaklingur, — þá
er þjóðarnafnið orð eitt, er ekki táknar neinn verðmætan veru-
leika. Þó aldrei nema margar séu undantekningarnar, margir
sljóir og áhugalausir, sumir andstæðir, þá verða þó að vera
margir, og til sarnans veigamiklir, einstaklingar innan þjóðfé-
lagsins, er mynda nokkurs konar breiðfylking þvert í gegnum
það, sem gefur því sköpulag og afstöðu sjálfstæðs og fullgilds
einstaklings — pjóðrœnt viðhorf — við mikilvægustu tilefnum.