Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 92

90
___________ JÖRÐ
A himnuni þarf eigi initt hjartkæra bam
að halda á dulunni sinni.
— En Drottinn minn góður, ó, miskunna mér
af mildi og réttsýni þinni.
Ég frelsaði, Guð, eina fátæklingssál.
Ég fómaði alcigu minni.
Sunnudagur
Ég var í dag við eina gátu að glíma,
gat ei með rökum vísað henni á bug:
Oðlast mcnn fyrst i fjarlægð nims og tírna
fullkomna sjón og skilningsglöggan hug?
Mcnn em naumast nokkurs virði taldir,
nema þeir hverfi x dauðans veröld inn.
Það getur jafnvel tekið tíu aldir,
tornæma þjóð, að meta snilling sinn.
Oft fmnst mér ljúft við liðna tíð að una.
Lcita ég uppi hlý og gömul skjól.
Horfin er þokan gráa mér úr tnuna,
margoft sem forðum skyggði á heiða sól.
Til þeirrar beiskju, er brann í sál mér heima,
beygður af kvöð, ég nú ei lengur finn.
Sunnudagsmorgnar löngu liðnir strcyma
ljómandi bjartir gegnum huga minn.
Sorg minnar bemsku nú er gleymd og grafin,
getur mér ekki lengur sjónir villt.
Minningin öll er gullnu gliti vafin.
Greiði ég sundur vefinn hægt og stillt.
Birtist mér allt vort líf í ljósi nýju.
Loks hefur timinn kvcðið upp sinn dóm.
Finn ég nú bezt, hve ávallt andar lilýju
æskunnar þeyr á mimiinganna blóm.