Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 25
JÖRÐ
23
sveinninn staðar. Hann steytti linefa í áttina til drengsins, en
labbaði síðan upp á háþiljurnar og gekk til lyftingar.
Pilturinn stóð upp við miðsigluna, hreyfði sig ekki. Þannig
leið drykklöng stund. Svo kom matsveinninn upp og á eftir
honum stór maður og feitur, um það bil miðaldra: Stýrimaður.
Síðan skaut upp úr lyftingunni höfði og herðum þriðja manns.
Sá var hvíthærður og með mikið hvítt yfirskegg. Hann virtist
magur og mjóleitur. Þetta mundi auðvitað vera skipstjórinn.
Hann liafði numið staðar í stiganum.
Stýrimaður gekk fram þilfarið, og matsveinninn fór í hum-
átt á eftir. Stýrimaður nam ekki staðar fyrr en hann var kom-
inn fram að hásetaklefa. Þar kallaði hann hátt. Og brátt komu
tveir menn upp. Stýrimaður sagði eitthvað, og þeir þutu aftur
eftir þilfarinu, drógu skipsbátinn að skútanum, leystu fanga-
línuna og renndu sér síðan niður í bátinn. Stýrimaður kallaði
eitthvað til þeirra, og svo ýttu þeir þá bátnum fram með hlið
skipsins, fram fyrir stefni og aftur með bógnum stjórnborðs
megin.
A meðan hafði skipstjóri giipið allstóra hönk af grönnum
kaðli, hnýtt honum í lykkju á öldustokk skipsins á stjórnborða,
aftan við forsigluna. Síðan hafði hann með aðstoð matsveinsins
kornið hönkinni fram á framþiljurnar — utan við höfuðböndin.
Nú fleygði hann henni ofan í bátinn og gaf um leið hásetun-
um einhverja skipun.
Hásetarnir ýttu bátnum fram fyrir stefni og röktu síðan út
allmikið af kaðlinum. Þeir biðu um stund og horfðu niður í
sjóinn. Þeir voru auðsjáanlega að bíða þessa, að kaðallinn
sykki. Nú fóru þeir aftur með skipinu þeim megin, sem vissi
að okkur.
Ég leit á Markús. Mér hafði heyrzt hann stynja. Það rétt að-
eins rifaði í augun á honum, og þau voru óræð. En hann var
orðinn rauður á kinnbeinunum — og hvort var hann ekki
farinn að kvika sér til, svo sem tvístíga? Aftur renndi ég aug-
unum til skútunnar dönsku.
Nú voru hásetarnir búnir að þoka bátnum aftur fyrir for-
stglu, og þar fleygðu þeir því, sem eftir var af hönkinni, upp