Jörð - 01.12.1948, Qupperneq 27

JÖRÐ
25
gæti hugsað — var svo sem deyfður. Eins og þetta með hnútinn
skipti nokkru máli, úr þ\'í að svona verknaður var framinn á
annað borð!
Enn kallaði stýrimaður, og matsveinninn og annar hásetinn
þrifu drenginn á loft og fleygðu honum útbyrðis, fleygðu
honum í sjóinn. Og þó að við, sem stóðum við öldustokkinn á
Maríu litlu, horfðum á þetta, kýttumst við í herðum, þegar
við heyrðum skvampið. Það kvað við ískrandi hlátur. Hann
hristist af hlátri, skipstjórinn.
— Helvíti! hvíslaði Sigurður Jósúason út á milli saman-
bitinna tanna.
Ennþá bin hása, og tuddalega rödd stýrimanns, og háset-
arnir báðir og matsveinninn þutu þvert yfir þilfarið — þangað,
sem kaðallinn hafði verið festur. Þeir gripu um hann og
toguðu í, og nú sökk drengurinn, sem buslað hafði í sjólokun-
um. Stýrimaður kallaði, og þeir hættu að toga. . . . Nú eru þeir
að láta hann sökkva það djúpt, að hann rekist þó ekki í kjöl-
inn, hugsaði ég á sama hátt og áður. . . . Hróp frá stýrimanni,
og nú drógú þeir af kappi, þremenningarnir. Svona — það var
eins og þeir væru að drösla inn lóðaflækju, þegar þeir drógu
drenginn inn yfir öldustokkinn. Enn skipaði stýrimaður fyrir,
og kaðallinn var leystur utan af drengnum. Síðan tók sá
hásetinn, sem hikað hafði í upphafi, drenginn í fang sér og
bar liann aftur þilfarið, lagði hann á grúfu á tunnu. Þar !á
hann svo og bærði ekki á sér.
Nú var skipstjórahelvítið horfið úr uppgöngu lyftingarinnar.
Annar hásetinn dró kaðalinn undir kjöl, hringaði hann upp
og hengdi hann þar, sem skipstjóri hafði tekið hann. Svo
gekk þá stýrimaður til lyftingar, matsveinninn fór inn í rúffið,
en hásetarnir héldu til hásetaklefa. Sá, sem lagt hafði drenginn
á tunnuna, nam þó staðar í stiganum, ljóshærður maður, grann-
ur, meðalmaður á hæð.
En sko! Þar skauzt þá matsveinninn út úr rúffinu, hélt á
einhverju í hægri liendi — kústur, málningarkústur, uppþvotta-
kústur? Hvað sem því leið, þá var kústhausinn biksvartur. Og
matsveinninn, langur maður, horaður og hengslislegur, lirað-
aði sér þangað, sem drengurinn lá, greip í hárið á honum og