Jörð - 01.12.1948, Síða 38
36
JÖRÐ
— var berhöfðaður og hárlubbinn strokinn þannig, að hann
stóð því nær beint upp af höfðinu. Markús var svartur á enni,
nefi, kinnbeinum, vörum og hálsi — nema hvað hvítur ginfaxi
var milli augnabrúnanna og rauður hringur um hálsinn. Báðar
hendur voru eldrauðar, og í annarri þeirra hélt hann á blikk-
loki. Víðs vegar á afturháþiljum skipsins gat að líta hvíta
hringi, með ýmist svörtum eða rauðum teiknum innan í.
Sum voru rúnir, önnur ginfaxar og aðrir galdrastafir — og enn
önnur ókennilegt krúmsprang. Þá hafði og — fremst á háþiljun-
um — verið reist allmikil stöng, en á endann á henni var festur
skininn hrosshaus. Kjafturinn vissi aftur, svo að hann blasti
beint við þeim, sem kom upp úr lyftingunni og leit fram eftir
þilfarinu. Þá var málaður dreki á eldhúshurðina, kjaftvíður,
stórtenntur og klóalangur. Rauður logi stóð út úr gininu á
honum, en klærnar voru svartar. Allt voru þetta handaverk
Markúsar, hins mikla hagleiksmanns, auðsýnilega gerð í mikl-
um flýti, en þar fyrir ekki síður áberandi. Já, hvort þetta allt
átti ekki að geta haft sín áhrif á framandi sjómenn í ærið fram-
andlegu landi, menn, sem voru þá líka á valdi liins viðsjála
anda hjátrúarinnar og liöfðu sitthvað heyrt um það fyrir fram,
að hinir innfœddu hefðu mjög verið ræmdir fyrir iðkun þeirra
fræða, sem raunvísindin kunna ekki á nein viðhlítandi skil?
Nú hófst seiðurinn. Samtímis því sem Markús sló blikklok-
inu af afli miklu í járribaulu, tók hann að kveða hálfgildings
rímnalag, sem hækkaði og lækkaði með rykkjum og ringjum,
varð annað veifið að háværum og ámáttlegum seimi, sem
minnti á hið ömurlegasta spangól — og alltaf öðruhverju siló
hann blikklokinu í bauluna og ýmist hvæsti þá eins og grimrn-
u r fressköttur eða rak upp langdregið og ömurlegt ýlfur. Og
ávallt pataði hann út í loftið rauðum handspöðunum, geiflaði
sig og ranghvolfdi augum og rak stundum rauða tungu út á
milli sótsvartra vara. Löngum heyrðust engin skil atkvæða eða
orða, en oftast mátti þó greina textann, og var hann ýmist sær-
ingar á íslenzku — með dönskum bölbænum og blótsyrðum
innan um — eða hinn framandlegasti samsetningur hljóðstafa
og atkvæða — a-ba-ra-ta-ta, tu-ti, ba sutrí-bú — og annað álíka
furðulegt. . . . En grettur og emjan Litla mannsins voru þó