Jörð - 01.12.1948, Page 53
JORÐ
51
guðanna í hreysum og höllum og sem þúsundfalda þær og
endurnýja aftur og aftur?
Eru það ekki hinir sístreymandi miiljónamúgar í mann-
heimum, sem í þroskaleit sinni flytja auðæfi orðlistar og anda-
giftar inn í aldirnar — flytja þau í lífsflæði sínu frá kynslóð
til kynslóðar — af einni tungu á aðra — land úr landi — öld
af öld?
Og þegar meðalmennska einstaklingsins er komin á það stig
í þroska og þjálfun, sem við köllum „frambærilegt“ — „sóma-
samleg vinnubrögð“ — „birtingarhæft" og annað því um líkt,
þá er hún orðin áhrifamikill túíkur lífsskoðana og listrænnar
fegurðar. Vafalaust langt umfram það, sem menn í fljótu
bragði gera sér ljóst. Og þegar hin einstöku verk meðalmennsk-
unnar hafa náð þessu „frambærilega" stigi í enduróman eða
endursköpun hinnar miklu snilli og hinnar mestu speki — þá
eru þau verk sannarlega orðin það, hvert á sínum stað, sem
taðan og túnið er búi bóndans.
Er þó tún bóndans hvorki skrautblómareitur né ilmjurta-
garður. Og hið svipslétta, grænflosaða valllendi er harla ólíkt
tígulegum trjálundum hávaxinna aldinbera með blómgaðar
krónur og slútandi greinar, þungaðar safamiklum ávöxtum.
Enda mundi slíkur gróður í túni reynast kúnum og krökk-
unum í bæ bóndans skammgóður vermir í vetrarhörkunum,
an töðunnar.
2. OG SVO: „Litla skáld á grcenni grein,
gott er þig að finna."
G var nýskeð að blaða í lítt þekktri ljóðabók eftir lítt
l þekktan höfund, sem mun hreint ekki flokkaður ofar
meðalmennskunni af hinum strangvitru matsmönnum bók-
menntanna og þeim útvörðum 'og innvörðum íslenzkra ljóð-
helga, sem gerzt hafa þar fyrirferðarmestir hin síðustu árin.
Svo sem löngum hefur verið um íslenzk skáld, eldri og yngri,
fyrr og síðar, — þykir höfundi þessum sýnilega gaman að yrkja
um falleg fjöl'l og grænar grundir og allt þetta út með sjó og
inn til dala.
En það er síður en svo, að hann reyni að syngja með ein-
4*