Jörð - 01.12.1948, Page 70
68
JÖRÐ
Hver minnist t. d. ekki þeirrar hrifningaröldu, sem reis upp
frá slíkum orðsins evangelistum og bar með sér yfir landið
hið sídáða ljóð meistarans, sem hann kvað eftir vin sinn og
skoðanabróður látinn. Enda eitt þeirra ljóða, hvar hann opnar
útsýn til allra hinna nýju leiða andans og formsins — í sam-
hæfðri innstillingu til meiri þroska — látlausari og hreinni
fegurðar (sbr. eigin orð höfundarins).
Já, hver minnist eigi hversu þetta vængjaða ljóð snart til-
finningastrengi þúsundanna með einfaldleik sínum og lyfti
þeim hugum í hæðir, sem hreinsazt gátu af venjulegri „ljóð-
rænni golfrönsku" (sbr. formálsorð meistarans):
og þú varst mesti helvítis klámkjaftur
í lífsins ólgusjó,
og þú varst mesti andskotans slagsmálahundur
i lífsins ólgusjó.
Þér hefði svei mér verið nær að gifta þig
i lífsins ólgusjó."
Eða hin þjóðkunna snilldarvísa úr sama kvæði:
„Þú snýttir þér oft í gardínur
með sigurbros á vör,
og spýttir á bak við mublur
með sigurbros á vör,
en aldrei varstu á þeirra bandi er máttu sín meir
með sigurbros á vör,
og það er ég ekki heldur
með sigurbros á vör."
Og svo hin hreinsýna raunsæi og djúpa sannleiksást, sem
kemur fram í liinu óðfagra niðurlagserindi þessa ógleymanlega
erfiljóðs:
„Þá ertu loksins kominn til Helvítis,
og enginn fær gert við því,
það er varla lakara en annars staðar,
og enginn fær gert við því,“ — o. s. frv.
Og stundum slá hans mjúku meistaragómar strengina svo
þeir óma af sonnettuhrynjandi ljúfljóðum í undursamlegum