Jörð - 01.12.1948, Síða 79

JÖRÐ
77
legur leyndardómur, eða táknmál fyrir innvígða, sem opinberi
þeim heila klabbið.
Já, Jón minn íslendingur, „sic itur ad astra.“
Skal svo þessari ljóðkynningu lokið. En megi skin hinnar
nýju stjörnu. á himinhvelfingu íslenzkrar orðlistar verða les-
endum vorum lítill vottur um ljós heimsins.
11. EN SJÁ: voru karlar á þeirri tið,
og þeir eru allir dauðir.
NNARS er það hinn mesti misskilningur hjá fræðurum
il og brautryðjendum þessarar núkölluðu nýgerðar í ljóð-
list og núskóla í formlistartækni, ef þeir vilja telja, að hér sé
um algera nýung að ræða í kvæðagerð íslendinga. Eða að hún
sé hingað komin — og til fleiri þjóða — upp úr hinni fyrri
heimsstyrjöld. Og þá runnin af þýzkum og rússneskum rótum.
En svo munu ýmsir drýgjendur þessara dáða hérlendir vilja
vera láta.
En 'látum aðrar þjóðir, sem ekki hafa farið varhluta af þess-
ari blessun, svara fyrir sig — svo sem frændur vora á Norður-
löndum. Og kæmi mér þá ekki á óvart, þótt þeir þættust ein-
hvern tíma hafa orðið þessarar — eða svipskyldrar — sendingar
varir, áður en hún spanaði þar á land um og eftir 1918, þá
ýmist uppdubbuð í þýzkum hungurtötrum og rifnum ræflunt
mið-evrópískrar menningar, eða spókandi sig frantan í þeint
vígreif og puntlega uppkjöftuð í rússneskri bolsablússu.
Afturgangan verður æ sú sama, þó að hún liantpi nýjum
strók eða hringli fleiri kleprum.
Og hér lteima er þetta gamalt og ritjaskað allrasveitakvikindi,
í margvíslegum smærri útgáfum og afbrigðum. En aldrei þó
svo torkennilegt, að á því verði villzt og öðrunt kynjaskepnum
andlegs ófagnaðar.
Formlist af þessu tagi er síður en svo nýung í ljóðagerð
okkar, þrátt fyrir öll okkar knúsrímandi kraftaskáld í edd-
ískum stíl, — þrátt fyrir alla ómstuðlun og íþróttalega þjálfun
aldýrra liátta hjá íslenzkri alþýðu voru þó alltaf að skjóta upp
kollinum kúnstverk eins og þetta: