Jörð - 01.12.1948, Qupperneq 87

leg framhorf surns staðar, en verða þó víst að teljast í heild
sinni nokkurn veginn venjuviðhorf.
Aðeins á sviði íslenzks stuðlamáls virðast allir árar og and-
skotar flakka lausbeizlaðir. Og allar rottur naga rætur þess
nú um stund.
En eitt er víst. íslenzk ljóðlist getur aldrei blandað blóði
við neinn þann ófögnuð, sem nú gerir sig heimakominn í garð-
löndum hennar. Ekki frekar en svanur gæti blandað kyni sínu
við krókódíl eða salamöndru.
En liitt er óvíst, hvað hún megnar að draga lengi andann í
óðlöndum sínum, þegar þau eru orðin aurakur alls konar
skáldfífla, sem ösla þar urn og skrapa saman hugtakslaus og
liljómlaus skrípiorðasöfn, — hrista þau svo og skaka í búrlesk-
um bullustrokkum og sulla þeim síðan út yfir blaðsíðurnar í
órímuðum, hrynjandalausum handahófsröðum.
Og jregar svo á að fara að krefjast þess ofan úr hásölum ís-
lenzks máls og menningar, að slík helvítis endemi séu tekin
hátíðlega sem listræn verk,*) þá getur dauði íslenzkrar ljóð-
listar búið að baki næsta leitis.
Ofan á þetta allt bætist svo það, að mikill liluti þjóðarinnar
mun vera hættur að kaupa og lesa ljóð. Liggja að vísu til þess
ýmsar orsakir og óskyldar, en ekki eiga Jreir þar sízt sök á,
ýmsir hinir sörnu máls- og menningarlegu leiðtogar þjóðarinnar
í seinni tíð.
Mikill þorri alþýðu manna, lærðra og leikra, hefur virt þá
og treyst sem sinni bókmenntalegu forsjá. Þeim, sem svo hafa
nú blygðunarlaust, um lengri tíma, gerzt boðberar og básúnu-
englar allra mögulegra og ómögulegra tegunda af dillettant-
isrna og dárakúnst. En svo arinars vegar látið marga bragsnjalla
og málfagra ljóðamenn sæta slíkri meðferð hjá sér og sinni
sauðahjörð, bæði ljóst og leynt, að meira en meðal þolrif hefur
*) Hér telur greinarliöfundur rétt að geta þess, að liann hefur nýskeð séð
það boðað í því hiimerkilega leiðtogatímariti, sem hér var gelið í 3. versi 1.
ktpítula, að væntanlegt sc á markaðinn frá þeirra hálfu safn a£ ljóðaþýðingum
hins smekkvísa lambsslátrara með ullartásuna, er segir frá í sama versi sama
kapítula. Og er liámenningarritið himinlifandi yfir þessu dtdnefnda skáldhveli
sínu sem ljóðaþýðanda. — Aumingja Magnús Ásgeirssonl