Jörð - 01.12.1948, Qupperneq 134

132
JÖRÐ
meira en eina rúgtunnu. Eina rúgtunnu var hann fær um að
bera fimmtán mílna leið. Það var óvit að fara til Þrándheims
um þetta leyti með klyfjahest. Og hesturinn var þróttlítill og
magur. Sjálfur hlaut hann að vera klyfjahestur.
Fimmtán mílur — uss. — Hann skyldi bera korntunnuna á
bakinu. Og ineira að segja þakka Guði fyrir hvert spor sem
hann bæri hana.
Morguninn var tindrandi bjartur. Sólskinið rann eins og
gull y.fir snjóskarir og yfir snjóinn á vatninu.
„Per!“ — sagði Kari og rétti úr sér og horfði á hann. •-
„Mér finnst að þú sért fallegasti maðurinn, sem ég hef séð
— alla æfina.“
„Eg er einmitt að hugsa um, að Jjú sért fríðasta konan,
sem ég hef séð.“ sagði Per.
Þau sátu í sleðanum og töluðu saman eins og tvö stór börn.
Per á Haugi var kátur eins og unglingur. Hann varð að taka
utan um konuna sína við og við. Hún hallaði höfðinu upp að
hermannabúningnum lians og lagði aftur augun---------hvílík
kyrlát, dásamleg gleði yfir að vera kona þessa nafnkunna,
vaska hermanns.
Norður á Aursundavatni mættu þau ökumanni, sem flutti
málmgrjót frá Álabergi. Hann lá endilangur í málmgrýtinu í
sleðakarminum og reisti aðeins höfuðið við. Dráttaruxinn
hans var eins og beinagrind-------.
Það var Hansa-Marteinn frá Naustavöllum. Hann bauð
góðan dag og reyndi að setjast upp, en var svo hungraður og
máttlaus, að liann hneig niður aftur.
„Ertu mjög svangur?" spurði Per.
„Hef ekki bragðað mat síðan á sunnudagskvöldið----. Ingi-
björg og stelpukrakkinn urðu að fá síðasta bitann.“
Sultarhríðirnar voru svo harðar, að hann krepptist saman
og veinaði. Per á Haugi stökk af sleðanum og hjálpaði honum
að reisa sig upp. „Hvaða beinagrind ertu orðinn, Hansa Mar-
teinn!-----Þú ert orðinn svo mjór, að það mætti brúka þig
fyrir hrífuskaft“ — sagði hann spaugandi. „Finndu kjötbita
handa honurn, Kari.“
Kari flýtti sér að opna nestisskrínuna og skar þykka sneið