Jörð - 01.12.1948, Qupperneq 135

JÖRÐ
133
af kjötlæri og rétti Marteini hana. Hann hrifsaði sneiðina til
sín eins og dýr, og tuggði hana, unt leið og hann tautaði, að
aldrei hefði hann á æfi sinni fengið jafngóðan bita. Honum
lá við gráti. Og Hansa-Marteinn sagði þeim að hann hefði
ekið bæ frá bæ, um alla byggðina, og spurt um korn, en enginn
hefði átt neitt. Og hvar sem hann kom, var fólkið svangt —
sultur á hverjum bæ.
— Og svo óku þau, Per og konan hans, áfram norðureftir.
Um tíuleytið voru þau komin í Molingdal. Hér skildu þau.
Áður en hann hélt áfram, sungu þau eitt vers úr Næfrasálm-
inum------þau stóðu syngjandi í snjónum---------hann með
húfuna í hendinni-----hún með spenntar greipar.--------
í skógarjaðrinum fyrir ofan heystakkana sat úlfur og
vældi-----hann var svangur líka-----hesturinn heyrði ýlfrið
og ætlaði að fælast, en Per hélt traustu taki í taumana meðan
þau sungu sálmsversið. Svo sneypti hann úlfinn, sem tók
sprettinn til fjalls.
Og svo hélt Per áfram norður eftir Molingdal. Uppi á ásn-
um stóð hann kyrr og veifaði húfunni til Kari---hún veifaði
á móti------sólin blikaði á sverðslíðrinu hans----það var
það síðasta, sem Kari sá-----svo hvarf hann henni í birki-
skóginum. —
í þrjú dægur gekk Per á Haugi án hvíldar eða svefns. Skíðin
skildi hann eftir á bóndabæ — og fór svo fótgangandi þjóðveg-
inn til Þrándheims. Þeir, sem hann mætti, sneru sér við og
og horfðu á eftir honum.... Hvaðan skyldi þessi vasklegi
hermaður koma? Af fjöllunum hlaut hann að vera, sólbrennd-
ur og síðhærður.
Á þriðja degi stóð hann í krambúðinni hjá ekkju G. Indriða-
sonar, í Þrándheimi, og spurði, hvort það væri nokkur mögu-
leiki á að fá eina tunnu af korni. Hann hefði gilda mynt að
borga með.
Kaupmannsekkjan hristi höfuðið, þunglyndislega.
,,Korn?“ sagði hún. — „Guð náði og huggi okkur öll. Við
eigum ekki mjöl sjálf til helgarinnar.“
Hún sat kyrr á stólnum fyrir innan búðarborðið og starði
á Per á Haugi.-----í tuttugu löng, gleðisnauð ár hafði hún