Jörð - 01.12.1948, Síða 167

JÖRÐ
165
sköpunar og gleðinnar, leikur sólar-
iunar, sera skein yfir skóginn og lýsti
andlit okkar, leikurinn um lífið sjálft
og allar dásemdir þess.... Og í haust
deyja kannski þessar fögru dúfur, en
aðrar dúfur koma í slaðinn. Og svo
verður aftur leikur næsta vor....
Við sátum þarna lengi, félagarnir.
Það var brekka upp til okkar neðan
frá vatninu og meðfram því, og það
lá vegur upp brekkuna alla leið að
hliðinu til hægri, sem við höfðum
komið inn um. Og upp brckkuna kom
fólkið. Þessi brekka og þetta fólk
minnti mig á myndina, sem mamma
mín átti einu sinni fyrir áratugum,
þegar ég var barn. Hún hét víst
„Mannsævin". Þar vorum við sýnd á
veginum upp brekkuna og niður hana
aftur, frá vöggu til grafar. Ég fékk að
leika mér að þessari mynd og ég var
svo forvitinn að fá að vita, hvað væri
á bak við hana, að ég reif hana í tætl-
ur. En ég fann ekki neitt.... Það var
ekkert á bak við.... Já, þarna kom
fólkið upp brekkuna. Það var axla-
sigið, þegar það gekk eitt, en allt af,
þegar það kom á móts við bekkinn
okkar og skólastelpnanna, gerði það
linykk á sig, sperrti sig, rétti sig, opn-
aði munninn, vætti varirnar, varð svo-
lítið hálcitara. „Hér kem ég.... Og
það er ekkert lítið." Blessað veri það
með allt sitt basl! Allt er þetta fólk
sjálfu sér líkt, en þó er enginn maður
eins og annar, enginn blóðdropi eins,
ekkert sandkorn eins, engin ævi eins.
— Og þess vcgna er lífið sjálft fegursti
skáldskapurinn og margbreytilegasti.
AÐ er ákaflega skrítið, en þó er það
áreiðanlega rétt, að hver og einn á
sína eigin einmana sál. Utan um hana
hleður hann borg, og hún er til sýnis.
Aldrei fær neinn að skyggnast inn í
hið dulda hans. Ef hann bryti borgar-
múrinn og sýndi sjálfan sig eins og
hann væri, þá myndi hann fyrirverða
sig og allir undrast hann. Undrast
það, hvað náunginn væri lítilmótlegur
innst inni, þrátt fyrir skelina....
Menn eru alltaf feimnir gagnvart
því, sem er þeim helgast. Og þó er þar
að finna glæsilegustu fegurð hverrar
mannssálar. Það er erfitt að komast í
snertingu við þessa fegurð, en stundum
tekst það.
EG ætla að rita nokkrar greinar
fyrir JÖRÐ, aðallega um menn,
scm ég hef mætt. Ég mun eiga viðtöl
við marga menn og segja frá því, sem
þeir hafa sagt mér. Ég vil ciga viðtöl
við menn úr öllum stéttum og á öllum
aldri, jafnvel börn, sem ekki hafa lært
málið enn til fulls. Fyrst um sinn mun
ég þó leggja mesta áherzlu á að fræðast
af þeim, sem orðnir eru aldnir að ár-
um, sem hafa langa reynslu að baki —
hafa lifað í tveimur heimum landsins
okkar, heimi strits, fátæktar og um-
komuleysis og heimi nýjustu uppfinn-
inga, gerbreytinga og hraða. Og ég
byrja með öldnum embættismanni,
bóndasyni, sem brauzt til náms, lagðist
sjúkur og hélt sig glataðan ungan, varð
síðan pólitískur Ieiðtogi á þýðingar-
miklu augnabliki í lífi sjálfstæðisbar-
áttunnar, síðan embættismaður um
fjölda ára skeið — og nú síðast, fyrir
atbeina Alþingis, er hann setztur við
að skrifa endurminningar sínar og þá
fyrst og fremst um landvarnartíma-
bilið svokallaða, — Ara Amalds, fyrr-
verandi bæjarfógeta á Seyðisfirði.