Jörð - 01.12.1948, Blaðsíða 175
JORÐ
173
líf og líkn; ungviðis, er langar til að vaxa upp og fylgja þessu
iðandi lífi vors og birtu, er það hefur nýlega vaknað til.
Og lífi þess er Iiægt að þyrma, en þótt fullur líknarvilji sé
fyrir hendi, getur líknarstarfið farið í handaskolum og orðið
að hálfgerðu hryðjuverki. Dæmi um slíkt er sú frásögn, sem
hér fer á eftir.
ÞETTA var á bernskuárum mínum heima við fjörðinn, og
það var vor. Sólin glóði, fuglarnir sungu og blómin á
túninu voru eins og englaaugu. Þetta var einn af þessum blíðu
vormorgnum, eins og þeir geta fegurstir orðið, — dagur eins og
lýst var hér að framan, þrunginn unaði.
Eftir hádegið, þegar sjórinn var fallinn út af innanverðri
víkinni framundan túninu og leirurnar orðnar {rurrar, fékk
ég leyfi til þess að fara út í hólmann, sem er skemmst frá bæn-
um, og tína þar kríuegg.
Þarna í hólmunum á víkinni var auðugt fuglalíf um varp-
tímann. Ég hugsaði mér hvern þeirra eins og sérstakt ríki, þar
sem mörgum kynflokkum ægði saman. Og í augurn mínum
var æðarfuglinn aðalsfólkið. Það var vandlega búið um hreiður
æðarkollunnar; þau voru haglega hlaðin úr grjóti og hellur
lagðar yfir þau, svo að það var bókstaflega eins og kollurnar.
byggju í húsi.
Jú, hvort þetta var ekki veglegt þjóðfélag! Á víð og dreif
voru langar snúrur með allavega litu líni, og skrautlegar tuskur
blöktu hér og hvar á stöngum. Þá voru nokkrir trékarlar í
varplandinu, og þetta var rétt eins og fullvaxnir menn, klæddir
fötum, með húfu á höfði. Einn þeirra var meira að segja með
byssu og miðaði henni skáhalt upp í loftið. . . . Kjóinn mátti
þó aldeilis vara sig á þessum náunga.
Þá var það krían, blessuð. Þarna átti hún líka borgararétt.
Hún vár annar kynflokkurinn. Sá þriðji var sjálfur óvinurinn,
kjóinn. Að vísu vissi ég aldrei, hvar heimili hans var í þessu
fuglaríki; það virtist vandlega falið, eins og fylgsni ræninjanna.
En sjálfur var kjóinn þó alltaf á ferð og flugi ógnandi manni,
strax og maður nálgaðist varpið.
í holum framan í bökkum hólmanna var fjórði kynflokkur-