Jörð - 01.12.1948, Page 176

174
JÖRÐ
inn. Það var lundinn — prófasturinn; kvenfuglinn um alnar-
lengd inni í jörðinni í hreiðri sínu, en karlfuglinn sat eins
og hempuklæddur prestur við holudyrnar, og hafði auga með
hinni viðsjálu veröld fyrir utan, — og við honum blasti svo
sem spillingin! í álnum niðri á leirunum, skammt frá hólm-
anum, hnakkrifust spjátrungslegir æðarblikar út af ungri og
fallegri kollu, en þeir eldri og ráðsettari vöppuðu um sandinn,
eins og heldri menn, sem eiga konurnar sínar liggjandi á
sæng.
Þannig var aðkoman, þegar ég kom í þetta litla ríki fugl-
anna. Eg var lágur í loftinu, og kjóinn var ekkert feiminn við
að renna sér niður að mér og slá til mín, og krían, sem ég átti
aðalerindið við þennan dag, sýndi mér ótrúlega lítilsvirðingu
— dreit livað eftir annað á mig.
En ég tók þessu öllu með þolinmæði. Dagurinn var svo
fagur og ég í svo Ijúfu skapi, eins og börnum ber að vera,
að ég gat fyrirgefið fuglunum, þótt þeir reiddust komu minni
og væru ofurlítið ókurteisir, því að óneitanlega truflaði ég
heimilisfriðinn, einkum þó hjá kríunni.
Þegar ég hafði fyllt smáfötu af kríueggjum, tók ég til við
að tína dún úr nokkrum hreiðrum, þar sem æðarkollur voru
•búnar að leiða út. Ég hafði meðferðis strigapoka í þessu skyni
og hafði fengið leyfi til þess að hirða allan þann útleiðsludún,
sem ég finndi, en mér var aftur á móti stranglega bannað
að styggja kollur af eggjum. Ég mátti ekki undir neinum
kringumstæðum taka æðaregg, þar eð mér var ekki treyst til
að skyggna þau. Og að koma heim með unguð æðaregg, var
álitið bæði tjón og glæpur, því að æðarfuglinn var öllum fugl-
um rétthærri í þessum efnum.
Ég var að því kominn að leggja af stað heim; var að ljúka
við að hreinsa dún úr síðasta útleiðsluhreiðrinu, en það fann
ég framan í einum bakka hólmans. Sá ég þá allt í einu, hvar
selur lá niður undir fjörunni fyrir neðan bakkann. Þetta var
nýkæptur grenfætlingur, sem villzt hafði frá móður sinni.
Hann lá þarna í brennheitum skeljasandinum í steikjandi
sólskininu og saug á sér afturhreifana. Hann var auðsýnilega
aðframkominn af hungri; hafði kannske aldrei komizt á