Jörð - 01.12.1948, Qupperneq 180

178
JORÐ
hann reyndi að bíta mig, þótt ég flatmagaði á blettinum við
hlið hans.
Fyrst í stað fannst mér eins og hann braggaðist og yrði ofur-
lítið líflegri, þrátt fyrir það, þótt mér gengi illa að koma í
liann mjólkinni. Stundum fékk ég líka rjóma handa honum,
en hann lét jafnilla við honum. Það var rétt eins og hann
klýgjaði. Sjálfsagt hefur hann kunnað bragðinu illa, og eflaust
er urtumjólkin fitumeiri og kjarnmeiri en kúamjólkin.
Þegar ég hafði haft selinn í fóstri í nokkra daga, byrjaði
ég að fara með hann niður að sjó um fjöruna og láta hann
synda í álnum neðan við túnið, en um fjöruna var állinn ekki
dýpri en svo, að ég gat vaðið í honum. Þarna var töluvert af
litlum sandkola, sem ég veiddi með því að stíga ofan á hann
og ná honum síðan upp með höndunum. Og nú hélt ég, að
ég væri búinn að finna kjörna fæðu fyrir selinn minn, en
raunin varð önnur. Hann vildi ekki bragða kola. Þó virtist
mér það vera skemmtilegustu stundirnar, sem grenfætling-
urinn átti í fóstrinu hjá mér, þegar ég lofaði honum að fá sér
bað í álnum. Þarna buslaði hann og kafaði og lék ýmsar listir,
en þegar hann kom upp úr aftur og ég hafði borið hann heim
á flötina við litla liúsið mitt, var eins og þyrmdi yfir liann.
Það þótti nú sýnt, að mér mundi aldrei takast að kenna seln-
um átið, og var mér því sagt að sleppa honum í sjóinn, livað
svo sem um hann yrði, úr því að ég væri ekki fáanlegur til
þess að láta stytta honum aldur.
Ég var tregur til þess í fyrstu, hafði ekki trú á því, að hann
gæti fremur lifað í sjónum, en á þurru landi hjá.mér. Loks
lét ég þó tilleiðast, fór með hann niður að sjó um háflæði og
sleppti honum út í.
Um leið og ég sleppti honum, kyssti ég hann á granirnar og
klappaði honum, eins og ég væri að kveðja ástfólginn vin, er
ég ætti aldrei framar að sjá, því að nú bjóst ég við, að hann
hyrfi mér fyrir fullt og allt, en svo varð þó ekki. Hann synti
aðeins spölkorn frá landi, kafaði nokkrum sinnum, en kom
svo að landi og skreið upp úr, þar sem ég stóð. Ég setti liann
aftur út í — og meðan hann kafaði, brá ég mér bak við grjót-
garð, svo að hann sæi mig ekki, þegar hann kæmi upp úr. Þegar