Jörð - 01.12.1948, Qupperneq 209

JORÐ
207
og ástandsins með þeim, til nýlegi'ar sögu þeirra, — athugum
horfurnar, sem nú eru um innbyrðis viðskipti þeirra; skelfi-
legan vígbúnað stórveldanna, tortryggnina óttalegu þjóðanna í
milli; athugum jdmtjaldið svonefnda og krabbameinskennda
útþenslu fálmara þess mannfélagsforms, sem byggir á yfirlýstu
guðleysi og virðir að vettugi þá mannhelgi, sem á rætur sínar
að rekja til kristinnar trúar og náði almennri viðurkenningu
á Vesturlöndum með Frelsisskrá Bandaríkjanna 1776 og Mann-
réttindayfirlýsingu Stjórnarbyltingarinnar miklu 1789, — skoð-
um styrjaldarútlitið óttalega — og það, hversu víðast hvar er
hver liöndin upp á móti annarri, — blind sérdrægni, sjálfs-
hyggja, leiðir blindan múg, æðri sem lægri, — að ekki sé fleira
nefnt að þessu sinni.... Hver er sá kristinn maður, leyfi ég
mér að spyrja, að hann ekki finni sig, við slíka sjón, knúðan
til bænar og fyrirbænar? Hvencer væri ástæða fyrir heila þjóð
að bindast bænarsamtökum, ef ekki nú, á þessum ólýsanlega
uggvænlegu tímum, — — sem þó gætu, ef Guðs hjálpar er
neytt, snúizt upp í það, — að Hans ríki komi — svo á Jörðu
sem á himni?
Á slíkum tíma — slíkum úrslitatima um niðurstöðu heillar
heims- eða mannkynsþróunar — dugir ekki að láta neitt meira
háttar tækifæri ónotað til að stuðla að því, að straumurinn
fari réttu megin \ ið liinn örlagaþunga vegg, er aðgreinir far-
veg lífs og farveg glötunar með einni veggjarþykkt aðeins til
að byrja með. Finnst þér það, kristinn lesandi, úþarfi — á þeim
tíma, sem nú er uppi — að beina öllum þeim bænarkrafti,
sem uppdrifinn verður með þjóð vorri, að því að biðja fyrir
heiminum og sjálfri henni? Finnst þér ekki, að það liafi verið
raunveruleg og brýn og hin mikilvægasta nauðsyn, sem vakti
fyrir Hólafundinum, er hann gerði ályktun þá, sem getið er
í upphafi þessa máls: Þjóðkirkjan eigi að fara fram á það í
fullri alvöru, að íslenzka ríkið löghelgi með sér árlegan bæna-
og þakkadag, er veiti gervallri þjóðinni tækifæri til samstill-
ingar í bæn fyrir sjálfri sér og samþjóðum sínum, mannkyn-
inu x heild, — og gefi gervallri þjóð vorri tækifæri til samstill-
ingar í þakkargerð — og syndarjátningu og yfirbót?
Hitt er annað mál — eins og þegar hefur verið minnzt á —