Búnaðarrit - 01.01.1896, Qupperneq 38

34
væri það hæpinn gróðavegur; orsakirnar munu einmitt
optast vera ýmsar aðrar, svo scm óhandlægni, óvand-
virkni og kæruleysi, því þetta hendir einnig ráðvanda
menn. Af þoim ýmislega löguðu og ótal mörgu dæmum,
sem eg þekki um óvandvirkni í þcssu efni, skal cg
setja hjer eina litla sögu, máli mínu og áliti til skýr-
ingar.
í seinni-leita rjettum, kom maður til mín með vet-
urgamla kind, og bað mig að líta á markið á henni og láta
sjer i Ijósi álit mitt um, hvort sjer væri eigi óhætt að
draga bróður sínum kindina. Á öðrum jaðri á öðru
eyra kindarinnar var rifið stykki burt úr eyranu, á
þeim stað, sem bróðir hans brúkaði hangandi fjöður;
eg sagðist eigi geta álitið þetta neitt mark, en eigi væri
hægt að sjá, hvað þar kynni að hafa vcrið markað, áður
on stykkið rifnaði burt. Sótti hann þá og sýndi mjcr
aðra veturgamla kind, er var eins á sig komin og hin,
að því frábrugðnu, að stykkið eða íiipinn, sém rifnað
hafði af cyranu, lafði við það á örmjórri taug. Þegar
nú flipi þessi var lagður í skarðið í eyranu, þá sást með
nokkurn veginn vissu, að þar hafði verið mörkuð hang-
audi fjöður, en svo illa gcrð, að hún hafði rifnað af,
cn þessa kind var hann búinn að draga bróður sínurn.
Við þennan samanburð á mörkunum, varð eg þeirrar
skoðunar, að vel gæti verið, að bróðir hans ætti báðar
kindurnar; en með því eg vildi eigi vera oinn um,
að úrskurða um kindina, en flestir voru farnir frá rjett-
inni, lagði eg til, að úrskurði yrði frestað til skilarjett-
ar, og skyldi kindin þá koma til skoðunar. Þessa til-
lögu samþykkti maðurinn, en eigi kom kindin fram í
skilarjcttinni, og hvorki sá eg hana nje heyrði hana
nefnda síðan.
Það sem að framan er sagt á við lambamörkunina,