Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.1977, Blaðsíða 205

201
142vb22, ba ( = bua) 142vb23 og 143ra9, til ofmyklar pyngsla 142vb
26/27, fadurs 143ral2, biskopanner 143ra24; D: ofmykklce (gen. pi.)
169ra31, gord (perf. part. f. sg.) 169rbl3; F: sænder 11 Or 16 (står til
subjekt i pi.), lærdom manna 110v5 (skulle vente gen. pi.), til of-
mykla pyngslo 110v6, alla manna (gen. pi.) -peir sem 110v8, konong
(skulle vente gen.) 110vl9, ollnm hangegna monnum lllr4, missi
sina retyndi lllr8, lærda monnum (skulle vente dat. pi.) 11 lr 10;
G: sender 123rl9 (står til subjekt i pi.), till ofmikilli pyngslo 123v3,
fadurs 123vl2, oss iamskyldugan 123v21.
Som konklus jon på denne språklege gjennomgåinga meiner eg at
C må vere frå 1300 eller litt før, A og B frå første halvdelen av
1300-talet, D og G frå andre halvdelen (G mot år 1400) og F frå
ca. 1400. A og D er truleg skrivne på søraustlandsk språk, dei an-
dre kan ikkje heimfestast meir presist enn til austlandsk. Stikk-
prøver i handskrifta og i avhandlingar om språket i dei syner at A,
B, D, F og G truleg er representative for dei hendene som har
skrive desse stykka.
Som før nemnt er E islandsk. Følgjande eksempel skulle vere nok
til å syne det: ki^rt 166vb27, os 166vb27, o verdugir 166vb29,
lebia 167ral, hluti 167rall, stiett 167ral8, uiett 167ral9.
For vurderinga av alderen på E kan desse draga nemnast: 1.
Alltid to-etasjes a. 2. Rund r alltid etter b, d, d, o og ce etter p står
rund r 3 gg. og vanleg rig. 3. Alltid karolingisk v, som ofte får ei
6-liknande form. 4. w finst 5 gg. 5. /å/ biir skriven a 6 gg., å 4 gg.,
aa 4 gg. og då 4 gg. 6. Det er ein svak tendens til at grafen d biir er-
statta av grafen d. 7. Bortsett frå ver og pér (avstytte med eitt unn-
tak: vej 107ra24) er det alltid skrive ie for eldre /é/ (5 gg.). 8. Ikkje
synleg spor av overgangen /vå/ > /vo/ i wdrum 107ra24. 9. Klas-
sisk /at/ er skrive ath 2 gg. og at 14 gg. 10. Vi finn æigu 107rall og
æiga 107ra21, begge 3. pi. Etter mitt syn er det rimeleg å datere
E til andre halvdelen av 1400-talet.
Språket i E er uventa lite norskfarga. F. eks. er den fremre en-
dingsvokalen alltid i, den bakre alltid u. Av det som tradisjonelt
biir rekna for norvagismar, har eg berre funne: 1. y for eldre /i/ i
vanvyrda 107ral3, vyrduligra 107ral5, bergwyn 107ra31 (jfr. Sørlie
1931:36 om den siste forma). 2. Endinga t i 2. pi. av verb: witit
167ra7, wilit 167ra23, vitit 167ra28 (men r er det vanlegaste i dei
norske versjonane av rettarbota).