Ný félagsrit - 01.01.1855, Blaðsíða 85

þjODMKGUNARFRÆDI.
85
sftr í sveita síns andlitis og sem ab er ávöxtur ibju hans
og atorku, og leggja þeim rá&, hvernig þau skuli veija
henni sér til aubsældar og ánægju, en náúnganum til hjálp-
ar og huggunar! — En því er mibur, þab eru svo margir
sem efast um þessa köllun sína, og hugsa, ab þeir séu
einsog grasií), sem vex upp í sama stab, þar sem hitt
rann upp sumrinu ábur, blúmgabist og fölnafei eptir því
sem náttúran skipabi fyrir, án þess þa& gæti breytt nokkru
þarí; þeir láta náttúruna og öfl hennar rába lífskjörum
sínum eptir eigin vild, en hugsa ekki til þess, aí> þeir eiga ab
drottna yflr náttúrunni, og trúa því ekki, ab þeir hafi
mátt til þess. Mönnum er svo hætt viö ab kenna nátt-
úrunni um alla mannlega úgæfu, ab þeir gleyma því, ab
skuldin er þeirra, því mennirnir eiga og geta líka rábib
yfir náttúrunni og afstýrt árásum hennar, e&ur rá&i& bút
á ska&anum. þa& er svo altítt, a& þa& er næstum allur
almenníngur, sem lýkur upp einum munni og segir, a&
þa& sé ofbeldi vinds og sjávar a& kenna, a& skip farast,
a& þa& sé hrí&um og har&indum a& kenna, a& skepnurnar
deyja hordau&a, og a& Iandi& sé svo fátæklega úr gar&i
gjört af forsjúninni, a& ekki sé a& hugsa til nokkurra
endurbúta. „Tvennar eru ættir til afkvæmis hvers“ og
„sjaldan veldur einn þegar tveir deila“ segja fornkve&nir
or&shættir, og svo er hér. Ef menn hef&u átt svo traust
skip og kunna& me& a& fara, svo þa& hef&i geta&
rá&i& sér fyrir vindi og öldugángi, þá mundi þa& ekki
hafa farizt; ef menn hef&u veri& núgu heybyrgir, þá hef&u
þeir ekki þurft a& missa skepnur sínar úr hor, og ef
menn kynnu og hef&u atorku í sér til a& færa sér gæ&i
landsins í nyt, þá mundu þeir geta lifa& sælu lífi. Vér
viljum enganveginn neita því, a& náttúran geti ekki, og
þa& hæglega, bori& mennina ofurli&i; en þa& er af því