Andvari - 01.01.1888, Qupperneq 12

X
gjörst og skýrast þess eigin liagi; þegar við á lerðunum cyðum
föðurlanclsíns merg, mætti okkur þó kcma til liugar, liversu við
gætum því aptur launað ánægju þá og fróðleik, sem það með
iionum veitir oss; við megum aidrei gleyma, að það er skylda
vor að verða því til gagns, að það er hinn cinasti tilgangur fyrirtækja
okkar. Ferbalögin eiga ekki að vara nema skamma stund, því þau
eru ekki nema meðal fil annars ltíurri tilgangs, og að vera á sí-
feldum ferðalögum, vilja hvergi staðar nema, vilja sífelt draga
frá kröptum föburlands síns, en aldrei, aldrei lcitast við aptur ab
verða því tii nytsemdar, er vesælt líf, já, eins vesælt og liitt or
ánægjufult. pað verður tómt og ieibinlegt eins og alt annað, sem
cr tilgangslaust. Ánægjnrnar vorða Jiá oins og skyldustörf, og
hvað á maður úr Jiví að hafa sér til ánægju? Sérhvor skynsam-
ur maður veit af J>ví, að maðurinn er ekki tilgangslaust settur í
heiminn, hcidur að hann á að ieitast vib að verða Jjví. félagi
manna og Jiví iandi til einhverra nota, sem liann liefir alist upp
á meðai, og í J>ví standi, sem náttúran liefir bent lionum til og
hann hcfir valið sér. Hann minnist J>ess jafnan, hvað sem Jiann
svo álítur nauðsyn á að taka ser fyrir til frekari fullkomnunar
sjálfum sér, að J>að er ávalt cinskisvirbi ef J>etta gleymist. Ilann
kemur J>vi ekki útlenzkari en hann fór, Jió liann iiati l'arið víða
um lönd, og hann fylgir J>vi J>eirri reglu, sem honum opt virtist
fögur og eðiilegt að liafa, meðan hann var hjá útiendum fijóbum:
að vcra í hverju landi strax eins og heimanmður, og ]>ó betur
lieima í einum stað en öðrum, svo hann vorði ekki allra sveita
kvikindi11.------—
„Eg segi J>otta J>ví, að og fann hjá sjálfum mér, að mér á
ferðinni varð með degi hverjum kærara og merkilegra mitt föður-
iand; eg gat þegar á loið í París varla sofið fyrir umhugsuninni um
Jiað, og eg þvingaði mig til að vera kyrr J>ar um jólalcytið, er eg
fékk svo mikla peninga, að eg gat lialdið á stað, bæði svo eg
gæti endað tcrðina ejitir tilgangi mínum, Jiekt nokkuð Frakkland
og England, fleytt mér í hvorttvoggja landanna málum og undir
eins vildi [>reya eptir peningum J>ar til veittir yrðu i rnarz, sem
eg taldi mér vissa og Jiarfnaðist svo mjög fil að lagfæra nokkuð
peningasakir minar heima; gat heldur ckki um Jiann tíma, J>ó
farið hefði á stað, komist í farsæluna og kostnaðarleysið í minu
rötta föðurlandi; — Jiannig beið eg á mig sjúkdóminn. En ekki
síður en mig langaði heim, girntist eg jafnframt að korna í föður-
landi mfnu nokkru því til vegar, sem eg liafði séð f hintnn sið-
uðu löndum og eg þúttist sannfærður um, að líka gæti þrifist á
Islandi“.
„Island tapar aldrei gildi sínu lijá manni, sem það þekkir