Búfræðingurinn - 01.01.1943, Blaðsíða 140

138
B Ú F RÆ Ð I N G U R I N N
Árið 1890 var sléttuð rúm dagslátta í túni, grafnir afveitu-
skurðir á engi 7000 fet3, gerð lokræsi 37 faðmar— þar af
15 f. pípuræsi, hitt malarræsi —, hlaðnir flóðgarðar 2510
fet3 og tvöfaldur torfveggur (girðing) 15 faðmar.
Skólastjóri var mjög oft viðstaddur, þar sem unnið var,
einltum í byrjun. Sagði hann þá fyrir verkum í skýrum en
fáum dráttum og sýndi oft handtökin. Hann lét sér annt um
að skýra fyrir okkur, hvers vegna eitt eður annað ætti að
vera svona, en ekki öðruvísi. Oft lagði hann spurningar fyrir
okkur viðvíkjandi verklegu fyrirkomulagi og vildi þá að
svörin væru rökstudd. Okkur var það Ijóst, að hann vildi
allt láta vanda. Fyrir kom það líka, að hann ýtti fast eftir,
að unnið væri af kappi. Vildi hann með því kenna okkur
að hrista burtu slenið, liafa hröð handtök, liðlegar allar
hreyfingar og samstilla hug og liönd. Oftast var unnið í
tveimur — þremur flokkum, hafði þá einhver efribekkinga
umsjón með vinnu hvers flokks.
Garðrækt var dálítið stunduð, en árangurinn var misjafn,
enda var um þetta leyti fremur óhagstætl árferði, oft hafís
fyrir Norðurlandi og því kuldar og frost. Haustið 1889 feng-
ust um 40 tunnur af kartöflum og rófum. Aðrar garðjurtir
voru eigi ræktaðar, svo teljandi væri. Garðarnir voru ætíð
plægðir (ekki stungnir) og herfaðir. Annars var Htið um garð-
yrkjuverkfæri, og þáverandi vinnubrögðum við garðræktina
mundi nú þykja ærið ábótavant.
Að vorinu hafði skólastjóri nokkra grasafræðitíma úti.
Fór hann þá með okkur út um tún og haga, sýndi okkur
byggingu jurtanna, að því leyti sem tök voru til, og kenndi
okkur að þekkja hina einstöku hluta blómjurtanna og sagði
okkur jurtanöfnin. Lagði hann áherzlu á, að við festum okk-
ur í ininni, ekki einasta íslenzku nöfnin, heldur liin latnesku.
Taldi hann það nauðsynlegt, til þess að geta liaft not af er-
lendum grasafræðiritum, enda var þá eigi um auðugan garð
að gresja í þeim efnum á íslenzku máli. Latínan lét okkur
fremur illa, bæði í munni og minni. Var þá oft reynt að víkja
orðunum við, — svona til bráðabirgða — þannig að þau nálg-
uðust islenzkan húning. Mynduðust þá oft orðskrípi, sem
brosað var að, en það hjálpaði líka til þess að festa réttu
nöfnin í minni. Mesta áherzlu lagði skólastjórinn á það, að
við þekktum og vissum nöfn á hinum helztu nytjajurtum.