Búfræðingurinn - 01.01.1943, Page 135

BÚ F RÆ ÐINGURINN
133
var einfalt. Svellaði þá allt á daginn, en bráðnaði á kvöldin.
Lak þá niður úr loftinu, og urðum við að hafa sérstaka
ábreiðu til að taka á móti þessari næturdögg.
Samkvæmt reglugerð skólans frá 1890 átti hann að veita
nemöndunum kunnáttu til inunns og handa í búfræði og
búnaði, venja þá við verklegan dugnað og auka áhuga á fram-
förum i búnaði. Skólatíminn var tvö ár og áraskipti miðuð
við 14. mai. Verklega kunnáttan skyldi einkum vera fólgin í
því, að nota plóg og herfi og önnur þau jarðyrkjuverkfæri, er
þá tíðkuðust, að rækta matjurtir, að hirða vel áburð, að
þurrka votlendi og gera veitur, að sprengja grjót, stinga
bnausa, rista torf og strengi, að hlaða garða og veggi úr grjóti
sem torfi, að verka hey, að stjórna heyvinnu og öðrum störf-
um, að hirða nautgripi, sauðfé og hross, að slátra skepnum
og fara með afrakstur þeirra og að nota einföld áhöld til land-
mælinga og hallamælinga.
Piltar tóku því þátt í öllum venjulegum bússtörfum,
ýmist að leysa þau af hendi í annara umsjá, eða að hafa
umsjónina og segja öðrum fyrir verkum. Á sumum
sviðum var verklega æfingin vitanlega ónóg. En hvarvetna
lagði skólastjórinn ríka áherzlu á allt, sein laut að skipu-
lagi og hagkvæmni vinnunnar. „Það á að vinna af viti, en
spara sér allt óþarft strit,“ sagði liann. „Forðizt öll mistök.
Kepjtið að því, að hver hreyfing í þágu vinnunnar áorki sem
mestu. Hvert verk þarf framsýni og glöggan skilning á eðli
þess. Tilhögun þess til enda þarf að vera manni ljós, þegar
það er hafið. Leitizt jafnan við að létta síðara verkið með
hinu fyrra. Vandið hvert verk, hversu lítilfjörlegt sem það
er. Sé það ekki þess vert, þá verðskuldar það heldur ekki
að það sé unnið. Fyrst er að venja sig á vandvirkni, því næst
hraðvirkni. Viðleitni í þessa átt skapar árangur, árangur-
inn örvar áhugann, áhuginn gefur vinnugleði og vinnugleð-
in veitir varanlega velliðan, sem á rót sína í manni sjálfum,
en ekki í náungans náð. —- Gætið vel allra verkfæra; lagið
fljótt það sem bilar; geyrnið þau vel, allt á sínum stað, svo
að því megi ganga án tafa. Verið svo stundvísir sem auðið
er; allt á sinum ákveðna tíma: hvíldin, svefninn, máltíðir,
skemmtanir o. s. frv. — Hver og einn þarf að skilja sitt hlut-
verk, hvort sem hann er yfirmaður eða undirgefinn. Sá,
sem ekki vill eða kann að vera undirgefinn, er vonarpen-