Búfræðingurinn - 01.01.1943, Síða 153

BÚFRÆÐINGURINN
151
húrra!“ kallaði hann. „Húrra! húrra“ tóku allir undir, þótt
loðmæltir væru, því kjálkarnir voru meira en loppnir, og
ekki vissu þeir öftustu minnstu vitund, yfir hverju var
Iiúrrað, treystu því bara, að eitthvert happ hefði hent. Við
söfnuðumst nú saman i hóp og tókum allir þátt í þeirri
gleði, að reka okkur þarna á prýðilega hlaðinn túngarð. í
sömu andránni slotaði veðrinu örlitið og sást þá djarfa fyrir
ljósglætu. Var nú ekki beðið boðanna að halda í áttina áður
en aftur syrti og ljósið hyrfi. Við hlupum við fót; þreytan
var horfin í veður og vind. Við höfðum náð að myndar-
heimilinu Reykjum, fremsta bænum i Hjaltadal.
Á Reykjum bjuggu þá góðu búi hjónin Jóhannes Þorfinns-
son og Herdís Bjarnadóttir, foreldrar Ástvaldar, sem búið
hefur á Reykjum og er nú nýlega látinn. Þau tóku okkur
opnuin örmum. Réð því bæði venjuleg gestrisni og að þau
töldu okkur úr helju heimta. Við vorum brynjaðir klaka-
skjöJdum um háls og höfuð, og veðrið hafði barið snjóinn
því nær inn að nærklæðum. Við urðum því að fara úr öllum
ytri klæðum. Voru þau þrifin og þurrkuð. Allir máttum við
heita óskemmdir nema Stefán. Hann var til muna kalinn á
öðrum fæti og átti hann i því lengi fram eftir vetri. Okkur
var borinn matur og drykkur í ríkulegum mæli, enda var
lystin hin bezta hjá þeim, sem voru heilir á húfi.
Þegar leið á kvöldið, lægði veðrið að mun og birti i há-
lofti, svo að stjörnur sáust. Týgjuðum við okkur þá 4 til
ferðar á ný, lögðum af stað og héldum að Hólum. En Stefán
og tveir aðrir voru að Reykjum um nóttina. Við komum að
Hólum um háttatíma. Varð þá mikill fagnaðarfundur. Fólkið
beið milli vonar og ótta. Hermann skólastjóri taldi ekki ólík-
legt, að við hefðum lagt á fjallið uin morguninn, og þótti þá
óvíst um afdrif okkar. Frostið var talið 16—17 stig á C í byggð,
og viða sátu menn veðurtepptir síðari hluta dagsins, þótt að-
eins væri um stuttar bæjarleiðir að ræða.
Veturinn eftir fórum við fjórir norðanmenn heim í jóla-
fríinu. Þá gekk allt vel og bar ei til tiðinda. Við fórum Túna-
hrygg til baka, ofan í Kolbeinsdal. Var þá sunnanstormur og
hláka. Við komum að Fjalli seint um kvöldið, talsvert
þreyttir, og gistum þar um nóttina. Þar bjó þá Bjarni, sonur
Jóhannesar á Reykjum, og kona hans. Húsakynni voru
þröng og léleg og þau hjónin fremur fátæk að efnum, en