Búfræðingurinn - 01.01.1943, Síða 170

168
BÚ F RÆÐINGURIN N
nást, það sem timinn krefst að keppt sé að í sauðfjárrækt-
inni. Hver bóndi verður að gera sér ljóst hverjir eiginleikar
það eru og kostir, sem fé hans karin helzt að skorta. Þessa
kosti verður hann að laða fram — eða flytja þá að, ef svo
skyldi reynast við nákvæma athugun, að engir einstaklingar,
heimaaldir, hafi þá til að bera. Þau einkenni, sem beztu og
fallegustu einstaklingarnir hafa, verður hann síðan að reyna
að yfirfæra á allan hópinn. Misjafnlega vill J)etla ganga, sem
og von er til. En oft má komast furðu langt á eigi ýkja löng-
um tíma, ef ekki skortir áliuga og nákvæma athygli — og
vakandi vitund þess, að sá vinnur sér til varanlegs heiðurs
og hagnaðar, er góðum árangri nær.
Menn tala um „fallegt" fé og „gott“. Með þvi er við það
átt, að kindurnar séu þann veg skapaðar, að þær gleðji augað
■— og gefi mikinn arð. En hver eru þá hin ytri einkenni þeirrar
sauðskepnu, er segja má um, að sé fctlleg — og líkur benda
til, að sé gúð? Hér skulu nefnd nokkur hin allra helztu.
Glöggur maður gelur dæmt um kind af sjóninni einni
saman.
Höfuðið á að vera í smærra lagi; ennið hreitt, snoppan
gild, nasir víðar og flæstar. Hrygglínan hein aftur á tortu.
Fætur sluttir, beinir, gildir og gleiðir — þ. e. kindin sé gleið-
geng, jafnt að framan sem aftan. Sú kind, sem þannig lítur út,
er falleg ásýndum. Og þessi blessuð skepna gerir meira en
gleðja augað. Hún fullnægir að öllum jafnaði þeim kröf-
um, er gera verður um sköpulag, holdafar og fallþunga. Hún
liefur víðan og djiipan hol, breiða bringu og breiðar herðar,
breitt og holdgróið bak, breiðar malir, djúp, holdmögnuð læri.
— Bakholdin eru ákaflega mikils virði ein út af fyrir sig. En
auk þess fer annað eftir þeim — oftast nær. Það eru engin
hold á dilkum, ef hægt er að „finna í þeim bein“, er lekið
er á baki. Það eru léleg bakhold á ám, ef ekki „flýtur yfir“
á þeim, sem kallað er.
Of margir eru þeir, sem eigi eru nógu kröfuharðir um
holdafar fjárins, — eigi nógu holdvandir. Þeir eru og eigi
fáir, er mela kindina eftir stærðinni — og miða þá stærð-
ina við lofthæð eina saman. En slíkt er hinn mesti háski.
Því að mikil „stærð“ — lofthæð — á hérlendu fé á miklu
oftar rætur að rekja til hárra fóta en mikillar boldjrptar.
Háfætt fé hefur jafnaðarlega grynnri bol, lausari og niinni