Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1994, Page 120
Þórir Kr. Þórðarson
knosaður (molaður) vegna vorra misgjörða.
Hirtingin, sem átti að verða oss til heilla, (lenti) á honum
og fyrir sár hans hefur lækning komið til vor.
Með 6. versinu hefst þriðja og síðasta „vér-ræðan”.
Hún skiptist einnig í tvennt eins og báðar hinar fyrri:
Fyrri hluti:
53.6a Öll reikuðum við um eins og sauðfé,
hvert og eitt okkar sneri inn á sinn eigin veg,
Hér er játningin borin fram, en fyrri hluta allra ræðukaflanna einkennir
tungutak játningarinnar. Síðan kemur síðari hlutinn, er lýsir því, hvem
„þeir” töldu Hann vera eftir að augu þeirra lukust upp:
53.6b en það var Drottinn, sem lét synd okkar allra hlaðast á herðar honum.
Túlkun spámannsins
Þegar þeim hluta lýkur, sem ég kalla „vér”-ræðumar, hefst nýr þáttur.
En hvar lýkur „vér-ræðunum” og hvar hefst hinn nýi þáttur? Mér finnst
eðlilegast að láta „vér-ræðunum” lokið hér og nýjan þátt taka við.
En hver er þessi nýi þáttur? Hann greinir sig frá Jhvh-ræðunum í
upphafi og lok kvæðisins, og einkenni hans er, að hann íjallar um merkingu
hins auvirðilega útlits „þjónsins”: að kröm hans em píslir, er hann þoldi,
vegna þess að hann setti sig í spor annarra, leið með þeim, þjáðist með
þeim og fyrir þá. Mér finnst það gefa besta merkingu og setja skilin gleggst
milli „vér-ræðanna” og Jhvh-ræðunnar í lok kvæðisins, ef gert er ráð fyrir
því, að það sé spámaðurinn sjálfur, sem hér flytur sína túlkun á kröm
þjónsins.
„Túlkun spámannsins” skiptist í þijá hluta:
1. 7.v.: Þögnþjónsins
2. 8.-9.V.: Dauði hans
3. lO.-lla: Upphafning hans
118