Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1994, Page 129
Innviðir hugsunarinnar í Fjórða Ebed Jahveh kvæðinu
handan mannsins, handan vits og skilnings. Og þá verða trúarbrögðin til, er
menn skynja þennan leyndardóm sem það sem hann er, og hlýða á óm
hans, hinn fjarlæga söng hnattanna í himinhvolfinu. Og er menn hlusta,
heyra þeir einhvem hvísla „ehje asjer ehje, ehje asjer ehje”, ég er sá sem ég
er.
En hver ER þessi sem ER? Móse var tjáð, að þetta væri nafn Guðs (2M
3). Opinberast hann okkur, þessi Guð, sem ER, og sem er öll rök og veldur
bæði dauða og lífi, heill og óheill, sem bæði særir og græðir? Er hann hinn
sami Guð og sá, sem miskunnar sig yfir mennina í kærleika og þerrar tárin
af hvörmum mannsbamsins? Er Kristur Jesús meðalgöngumaður sátt-
málans milli manna og þess Guðs, sem öllu veldur, — einnig drepsóttum
og eldgosum?
Er sá Guð, er við reynum og upplifum í sorg og neyð sem huggara við
skyndilegan eða ótímabæran dauðdaga ástvinar, sami Guðinn og veldur
dauðanum?
— Þetta er gátan.
Til þess að leysa hana þarf mikla trú.
En það þarf líka mikla auðmýkt, — tilfinningu fyrir smæð þess er
stendur frammi fyrir leyndardómi lífsins og dauðans.
Og svarið við gátunni fáum við ef til vill aldrei.