Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1994, Page 142
Þórir Kr. Þórðarson
tulanum vekur samúð með hinum dapurlegu örlögum þeirra mæðginanna.
En ísmael, forfaðir Araba, hlýtur fyrirheit Guðs. Margt dreif á daga og
mörg ævintýr. En að lokum deyja þau Abraham og Sara og eru grafin í
Hebron.
Saga fsaks er fremur stutt, og að auki fléttast hún að nokkru við sögu
Abrahams. En kaflinn um bónorðsför þjóns Abrahams til Harans í norðri
býr yfir miklum töfrum, og ógleymanlegt er þegar hin þokkafulla stúlka,
Rebekka, mætir unnusta sínum, ísak, úti á akri. Spenna og átök einkenna
Abrahamssöguna, en þó sérstaklega sögu Jakobs sem á eftir kemur. En í
ísakssögunni hafa þversagnir Abrahamssögunnar vikið fyrir hinu milda og
ljúfa. Rís þar biblíuleg frásagnarlist kannski hæst, í hinu einfalda og mjúk-
láta.
Hér er ekki rúm né tími að rekja Jakobssöguna. En þar gnæfir margt
hátt, t.d. hinn margræði kafli um glímu Jakobs við „engilinn” og himnastig-
inn, sem náði til himna, eða jafnvel upp í sólina, en þannig skyldi einn ung-
ur vinur minn þá sögu þegar hann var fjögurra ára.
1. Mósebók lýkur á Jósefssögunni. Hún er litrík og heillandi frásögn
með ævintýralegum blæ. Hún fjallar eiginlega um það hvemig góðsemi og
trúmennska „borga sig”, hafa laun í för með sér. Dyggðugt lífemi færir
mönnum lífshamingju.
Og þá er lokið aðeins einni af bókum Biblíunnar. Þær em víst 66, og 39
bækur Gamla testamentisins. Mikið ritsafn. Og menn hafa árþúsundum
saman lesið þær, flutt þær, sungið þær eða kyrjað. Lagt sífellt nýjan skiln-
ing í persónur þeirra, orð og atvik. En lífið sem þar birtist er líf kirkjunnar.
Án þess hefur kirkjan ekkert líf.
140