Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1994, Page 242
Þórir Kr. Þórðarson
Við sátum oft saman á stigapallinum, hún með sitt blað og ég mitt, og
mæltum ekki orð, en við þekktum bæði hugsanir hvors annars. Hún þurfti
ekki að tjá með orðum vitund sína um gátur lífsins og kraftinn að lifa sem
enginn veit hvaðan kemur en alla grunar að sé Guðs. Þannig getur þögnin
verið sakramenti.
Magdalena Schram var ekki aðeins einhver fallegasta kona sem ég hef
kynnst heldur var hispursleysi hennar samofið skarpri greind og skilningi á
lífsgildunum, og hún greindi hismið frá í stopulum samtölum okkar. Við
ræddum aldrei kvennabaráttuna, þess þurfti ekki því að Magdalena var
kyndillinn sjálfur (ekki bara kyndilberinn) sem lýsti upp vandamálið: Að
menn skuli ekki sækjast eftir konum á borð við Magdalenu Schram í
áhrifastöður þjóðfélagsins, ekki vegna þess að hún var kona heldur vegna
eðliskosta hennar, dugnaðar, kjarks, skilnings og hugrekkis í hvaða baráttu
sem var — einnig við dauðann. Hún dó á afmælisdaginn minn, það var gott
að ég vissi það ekki fyrr en morguninn eftir, mér hefði ekki orðið svefn-
samt.
Þegar við skildum eftir Helgarpóstsviðtalið, sem áður getur, töluðum
við um væntanlega gjöreyðingu alls lífs í vetnissprengjustyrjöld, sem á
þeim árum kalda stríðsins var eigi íjarlægur möguleiki, og ég sagði eitthvað
á þá leið að einhver yrði eftir og eftir milljón ár sprytti upp nýtt mannkyn.
„En hvað verður þá um bömin mín?” — voru hennar síðustu orð. Þau hafa
búið með mér síðan. Ótti mannkynsins verður ekki sigraður fyrr en við
festum sjónir á þeim mikla leyndardómi sem býr einhvers staðar dýpst inni
í huldum fylgsnum allrar tilvem, eitthvað, einhver sem við þekkjum ekki en
er uppspretta lífs og siðgœðis. Þess vegna er það sem Magdalena Schram
var sífellt að leita að Guði. Nú hefur hún fundið hann. Og bömunum hennar
fylgir öll sú blessun sem móðir þeirra geislar frá sér í minningunni og í því
nýja lífi sem hún fæddist til þann 9. júní síðastliðinn.
240