Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2008, Page 63

KARLAR OG VIÐHORF ÞEIRRA TIL KVENRÉTTINDA
ins að fá á sig nýja mynd. Segja má að kvenleikinn hafi fengið nýja stöðu í
íslenskum stjórnmálum sem opinbert umræðu- og ágreiningsefni og það
kom fram sterk áhersla á að þátttaka á hinu opinbera sviði væri ósamræm-
anleg kvenleikanum. Konum væri frá náttúrunnar hendi ætlað að vera
húsmæður og mæður og því fýlgdi spilling og afturför ef þær tækju að sér
önnur hlutverk.
Arin 1911-1913 mörkuðu einnig tímamót að því leyti að þá virðist það
hafa gerst í síðasta sinn á tímabilinu fyrir seinni heimsstyrjöld að hópur
karlmanna lýsti sig andvígan fastmótuðum hugmyndum um hlutverk
kynjanna eða barðist fýrir réttindum kvenna á annan hátt. Er þá átt við al-
þingismenn á borð við t.d. Eggert Pálsson og Sigurð Gunnarsson sem töl-
uðu fyxir kvenréttindum á þessum árum. Hugmyndir á borð við þær sem
andstæðingar kvenréttinda héldu fram áttu hins vegar eftir að festa sig í
sessi á þriðja áratug 20. aldar í nánum tengslum við íhaldssamar menning-
arhugmyndir sem þá blómstruðu í íslenskri þjóðfélagsumræðu. A sama
tíma festist í sessi sú hugmyndafræði að hlutverk kvenna væri húsmóður-
hlutverkið og staður þeirra innan veggja heimilisins og að konur hefðu
ekki til að bera þá eiginleika sem þyrftí til að láta til sín taka í opinberu
lífi.82 I raun var það vart fýrr en um 1970, með stofnun rauðsokkahreyf-
ingarinnar, að þessu viðhorfi var kröftuglega mótmælt.
82
Sjá Sigríður Matthíasdóttir, Hinn sanni Islendingur, bls. 263-287, 294-315.